Najbardziej na południowy zachód większy wierzchołek Luczańskiej Małej Fatry to Klak (1352 m n.p.m.). Wystaje nad otoczenie jako skalna grań, stromo obrywająca się w kierunku północno-zachodnim. Takie ukształtowanie sprawia, że przy odpowiedniej widoczności można zobaczyć z wierzchołka kilkanaście pasm górskich dookoła.
Nasze wejście miało być typowo jesienną, niedługą przygodą z Małą Fatrą. W rezultacie miała ona dwa oblicza. Do wysokości około 1180 metrów przy podejściu i mniej więcej od tej samej przy zejściu rozmiękłe podłoże powodowało, że nurzaliśmy się w błotku po kostki co najmniej. Na stromiznach walczyło się o utrzymanie równowagi przy poślizgach i chyba większość zaliczyła przynajmniej jedno, bez uszczerbku na zdrowiu, „glebowanie”. A wyżej zima, zadymka śnieżna z przenikliwym wiatrem, marznącym śniegiem, co spowodowało dość krótki pobyt pod dwuramiennym krzyżem i westchnienie „co by było widać gdyby…”.
Już przy schodzeniu w doliny pogoda i przyroda widocznie postanowiły nam zrekompensować trudy dnia i słońce prezentowało wspaniałe barwy jesieni w otoczeniu Rajeckoleśniańskiej doliny. Różne tempo przejścia stosowane przez uczestników i zyskanie czasu dało większości możliwość poznania zabytków i uroków Rajeckiej Leśnej: Bazyliki Mniejszej z cudowną, piętnastowieczną figurą Miłościwej MP z Jezuskiem, oryginalnego Słowackiego Betlejem i pizzerii, gdzie we wspaniałej atmosferze kończyła się wycieczka. Nie była długa, ani trudna, startowaliśmy z Faczkowskiej przełęczy z wysokości 803 m n.p.m., a różne jej elementy spowodowały, że będzie dobrze pamiętana i wspominana.
A cóż, trochę niedosytu spowoduje może powrót w tamte miejsca.
Jano
.
część grupy na szczycie Kľaka
