Oddział PTT w Bielsku-Białej

W dniach 12-14 kwietnia 2024 r. w Zakopanem, a dokładniej w Villi Baja odbyły się wyjazdowe uroczystości jubileuszu 25-lecia Oddziału PTT im. Mieczysława Winiarskiego w Tarnobrzegu. Wśród zaproszonych gości znalazły się przedstawicielki Zarządu Głównego PTT, prezes Jolanta Augustyńska i skarbnik Katarzyna Hejmej oraz Jerzy Gałda (PTT O/Nowy Sącz) i Szymon Baron (PTT O/Bielsko-Biała).
Jeszcze w piątek udało mi się wejść na szczyt Sarniej Skały, na zdjęciu z której, po raz pierwszy oficjalnie zaprezentowany został okolicznościowy baner na stulecie naszego Oddziału. Po wieczornym przyjeździe gospodarzy z Oddziału PTT w Tarnobrzegu, odbyła się integracja ze śpiewograniem.
Na sobotę zaplanowana została wycieczka górska, która z uwagi na godzinę rozpoczęcia części oficjalnej obchodów, z założenia nie mogła być zbyt długa. Wraz z grupą tarnobrzeską wybrałem się na Wielki Kopieniec. Miłą niespodzianką było spotkanie poniżej tego szczytu rodziców najmłodszego kolegi w aktualnych władzach naszego oddziału.
Podczas części oficjalnej oprócz tradycyjnych przemówień, wręczenia dyplomów zasłużonym członkom i działaczom tarnobrzeskiego oddziału, nie zabrakło wspólnych śpiewów i części artystycznej w wykonaniu żeńskiej części O/Tarnobrzeg. Nie zabrakło też życzeń, wśród których i ja złożyłem je w imieniu naszego Oddziału. A później była długa zabawa, także przy muzyce góralskiej.
W niedzielny poranek, z uwagi na wcześniejsze plany pożegnałem się z koleżankami i kolegami z Tarnobrzega, zapraszając przy okazji na nasz jubileusz, który zaplanowaliśmy na październik br. Liczę, że na jesień ponownie spotkamy się z ekipą PTT O/Tarnobrzeg, tym razem w Bielsku-Białej.

SB

zaproszeni goście z prezesem PTT O/Tarnobrzeg, od lewej: K.Hejmej, G.Bień, Sz.Baron, J.Augustyńska

Nie można chyba sobie wymarzyć lepszej pogody na otwarcie sezonu turystycznego niż ta, która towarzyszyła nam na tej wycieczce. Od spotkania na dolnej płycie dworca wszystkim dopisywały dobre humory. Cała grupa zebrała się przed czasem więc sprawnie wsiedliśmy do busa i punktualnie wyruszyliśmy w drogę, zabierając jeszcze na trasie Krzysztofa.
O godz. 9.30 na parkingu we wsi Lietava, tuż obok przystanku autobusowego Majer byliśmy umówieni z naszymi słowackimi przyjaciółmi, ale tym razem na spotkanie dotarł tylko niezawodny Tibor. Po serdecznym przywitaniu ruszyliśmy niebieskim szlakiem w kierunku wzniesienia Cibuľník (632 m n.p.m.) , u którego podnóża w tym roku zaplanowano uroczyste otwarcie sezonu turystycznego KST Lietavská Lúčka . Mieliśmy zapas czasowy i w planach zwiedzenie najpierw ruin zamku Lietavský Hrad, ale przygotowania do uroczystości już szły przysłowiową pełną parą. Ruiny zwiedzaliśmy bez pośpiechu, każdy w swoim tempie. Był czas i na zwiedzenie ekspozycji, i na podziwianie rozległych widoków, i na degustację miejscowego złotego trunku. Po zrobieniu tradycyjnego już grupowego zdjęcia z banerem, nasz przewodnik Janek Nogaś określił plan reszty wycieczki i ramy czasowe, w których powinniśmy się zmieścić. Następnie niejako przekazał nas w ręce Tibora, który miał być naszym wsparciem na uroczystości otwarcia i potem przewodnikiem po Żylinie. Bariera językowa nie była żadnym problemem, rozumieliśmy się doskonale. Na wszelki wypadek nasz kolega Krzysztof został mianowany ewentualnym tłumaczem/podpowiadaczem. Z zamku bez pośpiechu ruszyliśmy, żeby zdążyć na uroczyste otwarcie sezonu i odśpiewanie słowackiego hymnu. Zapisaliśmy się na listę uczestników tego wydarzenia, co spotkało z radością organizatorów, że aż tak liczna grupa z Polski przyjechała uczestniczyć w ważnej dla nich uroczystości. Z kotłów parował już gulasz i nie tylko …, okazuje się, że tutaj pod nazwą dršťkový guláš kryją się flaczki. Hymn został odśpiewany przy akompaniamencie na akordeonie, ale na tym nie zakończył się występ miejscowego akordeonisty. Jego muzyka poderwała z naszej grupy Marka i Agnieszkę do solowego tańca, co oczywiście spotkało z aplauzem zgromadzonych.
Kiedy zabawa na górze jeszcze trwała, my zrobiliśmy odwrót, żeby realizować dalszą część programu i spokojnie zeszliśmy tą sama trasą na parking do naszego busa. Dalej pojechaliśmy do Žiliny, po której oprowadził nas Tibor . Opowiedział nam o mieście, które jest czwartym pod względem liczby ludności na Słowacji i chociaż liczy zaledwie 80 tys. mieszkańców, to tutaj urasta do rangi metropolii, ma swój Uniwersytet Żyliński i jedyny na Słowacji własny Teatr Miejski. Sporo czasu spędziliśmy na rynku, gdzie był czas na posiłek i uzupełnienie płynów przed powrotną drogą.
Wszyscy wsiadaliśmy do naszego busa zadowoleni z miło i bez pośpiechu spędzonego dnia, w miejscach, które zwykle zalicza się przelotem i nie ma czasu zatrzymać się na dłużej.
W drodze powrotnej czekała nas jeszcze niespodzianka. Nasz kolega Wacław Morawski, wieloletni członek Bielskiego Oddziału, autor wielu filmów reportażowych z wycieczek, współautor zdjęć w wielu galeriach z wycieczek i ważnych wydarzeń Oddziału podzielił się z nami swoją wielką radością i satysfakcją z otrzymania odznaki „Zasłużony dla kultury Polski” Z tej okazji uraczył nas słodyczami, które krążyły po autobusie niczym fajka pokoju.
Dziękuję wszystkim uczestnikom za bardzo mile spędzony czas, naszemu przewodnikowi Janowi za super wycieczkę górsko-krajoznawczą, Tiborowi za miłe spotkanie i przejęcie roli bardzo wesołego i towarzyskiego przewodnika po Żylinie oraz panu kierowcy za bezpieczną jazdę.

GŻ

nasza grupa na dziedzińcu ruin zamku Lietava

W sobotę, 13 kwietnia 2024 r. wybraliśmy się w składzie: Łukasz, Krzysiek i sympatyk Grzesiek w okolice czeskiego Jesionika, żeby kontynować program odznaki „Sudecki Włóczykij” (Łukasz kończy też „Koronę Sudetów Polskich”).
Rankiem meldujemy się w miejscowości Žulová z oryginalnym kościołem i kamiennym mostem. Parkujemy na rynku, skąd niebieskim szlakiem idziemy na szczyt Boží Hora (Zulovska Pahorkatina, 526 m). Po pewnym czasie rozpoczyna się także droga krzyżowa wiodąca na szczyt. Szlak w tym miejscu prowadzi dość stromo pod górę. Po drodze mijamy grotę z figurą Matki Bożej. Sam wierzchołek jest bogato zagospodarowany, znajdują się tutaj wiaty odpoczynkowe, miejsca na ogniska i oryginalna sławojka. Znajduje się tu również neogotycki kościół Matki Boskiej Bolesnej. Obok kościoła znajdują się „vyhlidky”, z których można podziwiać Góry Rychlebskie, Przedgórze Paczkowskie i Jeseniky.
Do samochodu wracamy tą samą drogą.
Przejeżdzamy w Rychlebskie Hory. Parkujemy przy Jeskyně Na Pomezí (543 m), skąd zielonym szlakiem ruszamy w stronę Studničního vrchu. Najpierw jest asfalt, a od rozdroża Malá Rampa (585 m) idziemy szutrem. Prawdziwe góry jednak zaczynają się, gdy trzeba wejść na ścieżkę, która pnie się po stoku góry Medvědí Kámen. Jednak im ciężej pod górę, tym ładniej za plecami – zachwycami się panoramami na Praded, Keprník, Šerák i cel naszej wycieczki Studniční vrch (992 m).
Pod Medvědím kamenem (750 m) dołącza szlak niebieski, a my cały czas ostro pod górę nabieramy szybko wysokości. Zbocza porośnięte są lasem, pojawiają się skały, które uatrakcyjniają podejście. Medvědí kámen (907 m) jest popularnym celem wycieczek, gdyż na jej wierzchołku znajdują się skałki, stanowiące efektowne platformy widokowe. Punkty widokowe oferują piękne krajobrazy od Keprníka i Šeráka, poprzez Smrka aż po Rudawiec i jeszcze dalej.
Nasyceni widokami ruszamy dalej na Studniční vrch. Obieramy teraz szlak leczniczych źródeł (Stezke Żive Vody), których na zboczach Studničnego vrchu jest mnóstwo. Mijamy więc Německý pramen, a wędrując dalej – Pramen Přátelství i Pramen Svornosti. Wszystkie są ładnie utrzymane, obudowane kamiennymi murkami, ławkami do odpoczynku i z kubkami na wodę. Na szczycie góry Studniční vrch (992 m) ma miejsce tradycyjna sesja zdjęciowa. Przy źródle „Jelení koupel” robimy odpoczynek i na parking wracamy tą samą drogą.
Ostatnią górą była Kalwaria (385 m) – najwyższy punkt Przedgórza Paczkowskiego – szczególny dla Łukasza, bo ostatni etap Korony Sudetów Polskich.
Jedziemy do Terezína. Zaparkowaliśmy kilkanaście metrów od granicy czesko-polskiej.
Pas graniczny, którym trzeba iść 500-600 metrów to wysokie trawy, niezachęcające do spaceru, a po obu stronach niekończące sie pola uprawne. Można też podziwiać ciekawą panoramę Gór Opawskich (Biskupia Kopa) i Gór Złotych (Borówkowa).
Teren jest tak wyrównany, że najwyższy punkt wzniesienia jest trudno rozpoznawalny z daleka. Idąc skrajem pola docieramy do zagajnika z wielką lipą – i tu zdziwienie – ze słupkiem szczytowym, pieczątką i książką wpisów.
Spełnieni, możemy wrócić do Bielska-Białej.

Krzysztof Grygierczyk

Krzysiek i Łukasza na Medvědím kámenu

W dniu 9 kwietnia 2024 r. klub osiedlowy „Karpatek” gościł Janusza Pilszaka, który podzielił się ze słuchaczami wrażeniami ze swojej wyprawy trekkingowej w drugie do wysokości góry na świecie – Karakorum, leżące na pograniczu Pakistanu, Chin i Indii.
W wyprawie uczestniczyło 14 osób. Podróżnicy wyruszyli z Islamabadu – stolicy Pakistanu, aby następnie przewędrować 170 km w rejonie tych fascynujących gór. Podróż ta trwała dwa tygodnie, a uczestnicy nocowali w namiotach. Osiągnęli 5000 m n.p.m., byli u podnóża K2 (8.611 m n.p.m.) i Broad Peak (8.051 m n.p.m.).
Dziękujemy Januszowi za prelekcję i mamy nadzieję na następne.

Teresa Kubik

Janusz Pilszak w trakcie prelekcji