Oddział PTT w Bielsku-Białej

W niedzielę, 14 lipca 2024 r. odbyła się wycieczka górska w Tatry Wysokie (Słowacja), której celem był Polski Grzebień (2200 m n.p.m.).
Około godziny 4:15 wyruszyliśmy zwartą, 42-osobową grupą, autokarem z Bielska-Białej do Tatrzańskiej Polany. W drodze zaczął padać deszcz, więc omówiliśmy z przewodnikiem Grzegorzem Lurancem ewentualne opcje wycieczki. Z pogodowego radaru wynikało, że może padać, ale w późniejszych godzinach zapowiadano też burze.
Na szczęście, gdy wyszliśmy z autokaru deszcz przestał padać, wyruszyliśmy więc w pieszą wędrówkę w kierunku Śląskiego Domu (1670 m n.p.m.). Po drodze zastał nas deszcz, ale nasza doświadczona w górskich wojażach ekipa, przygotowana na każdą pogodę, szybko założyła peleryny i deszcz nie był żadną przeszkodą. Deszcz szybko ustał i za chmur zaczęło przebijać się słoneczko.
Po drodze zrobiliśmy parę przerw na oddech i żeby podziwiać piękne widoki, zrobiliśmy też pierwszą grupową, pamiątkową fotkę.
W Śląskim Domu była dłuższa przerwa na drugie śniadanie, toaletę czy nabranie sił, by ruszyć do celu. Wszyscy byli w doskonałych humorach. Pogoda dopisywała, słoneczko walczyło z chmurami, deszcz ustał, czarne chmury za nami, grzmoty gdzieś z tyłu i jedynie silny wiatr dawał o sobie znać.
Przez Wielicką dolinę ruszyliśmy do naszego głównego celu Polski Grzebień. Trasa i widoki po drodze prze piękne. Odbyło się mnóstwo rozmów, wzajemnej pomocy czy wspólnych zdjęć. Ostatni odcinek pokonaliśmy przy pomocy łańcuchów. Wszystkim uczestnikom wycieczki udało osiągnąc cel. Nagrodą dla nas była przecudna panorama, którą mogliśmy nacieszyć oczy. Zrobiliśmy też drugie grupowe zdjęcie.
Po krótkiej przerwie ruszyliśmy w dalszą drogę w kierunku Łysej Polany, skąd miał zabrać nas autobus.
Za nami było 7 km, a czekało nas jeszcze 14 km przy dość wymagającym zejściu. Było trzeba być cały czas czujnym, żeby nie upaść lub się nie poślizgnąć. Przez Litworową Dolinę każdy w swoim tempie zeszliśmy dość długim odcinkiem bez przerwy która była jedna przy strumyku, w cieniu przy wiacie z polem namiotowym. Po drodze znów były zachwyty pięknem Tatr.
Udało nam się spotkać piękną młodą mieszkankę gór – kozicę. Była dość daleko od nas, ale jak tylko nas zauważyła, od razu spłoszyła się i uciekła.
Po dość długiej przewie ruszyliśmy Doliną Białej Wody na Łysą Polanę. Około 20:30 wyruszyliśmy z drogę powrotną do Bielska Białej, a na miejscu byliśmy po 22. Szczęśliwi i zadowoleni, naładowani pozytywną energią, z naładowanymi akumulatorami wyruszyliśmy do swoich domów. Dziękujemy przewodnikom i kierowcy za bezpieczną wycieczkę, sympatyczną atmosferę, wszystkim za wzajemną pomoc, uśmiech, życzliwość, rozmowę i wsparcie. Życzymy wszystkiego dobrego zapraszamy na kolejne wycieczki

Agata Ch.

liczna grupa zdobywców Polskiego Grzebienia na szczycie

Po raz pierwszy od dłuższego czasu zmieniliśmy kierunek i wyruszyliśmy w Sudety, a dokładniej to w Góry Opawskie na Zlaty Chlum.
Poranek zapowiadał się wyśmienicie. Piękna pogoda wskazywała, że tego dnia będziemy mogli zanurzyć się w pięknych sudeckich krajobrazach. Jednak jak tylko przekroczyliśmy granicę, pogoda mocno się zmieniła, a zamiast słońca, niebo przysłoniły ciężkie chmury. Pomimo tego pełni optymizmu na poprawę pogody dotarliśmy do Jesenika, niewielkiego miasteczka położonego u stóp Gór Opawskich, Złotych i Wysokiego Jesenika.
Naszą wędrówkę rozpoczęliśmy niemal z samego centrum miasta i od razu ruszyliśmy w kierunku uzdrowiskowej części miasta – Lázně Jeseník. Wędrowaliśmy ścieżką muzyków, która została tak nazwana ze względu na skracanie drogi przejścia z uzdrowiska do miasta przez muzyków, którzy umilali czas kuracjuszom. Trzeba przyznać, że bardzo szybko dotarliśmy do części uzdrowiskowej pomimo siąpiącego deszczu. Oczywiście punktem obowiązkowym była przerwa na zwiedzanie tej części Jesenika oraz krótka chwila na pyszną kawę i ciastko w wiedeńskiej kawiarni.
Zauroczeni pięknym otoczeniem uzdrowiska ruszyliśmy dalej, odwiedzając po drodze ciekawe jego zakątki, licznie obfitujące w różnego rodzaju źródełka. Największe wrażenie i zdumienie wywołał na nas prysznic zlokalizowany przy jednym ze źródełek, który był dość nietypowy, bowiem woda spływała pod nim, pełnym strumieniem bezpośrednio ze źródełka. Trzeba przyznać że w upalne dni lub po całodniowej wędrówce taki zimny prysznic zasilany czystą górską wodą byłby idealnym rozwiązaniem. Z biegiem kolejnych kilometrów, coraz rzadziej mijaliśmy kolejne źródełka, jednak powoli zaczęły pojawiać się pierwsze punkty widokowe, zlokalizowane na nie wielkich wychodniach skalnych.
Po dotarciu do Czeskiej Wsi, pogoda znacznie się zmieniła i zza chmur wyjrzało słońce, co zapowiadało w końcu dalekie i efektowne panoramy. Jednak, za nim nacieszyliśmy oczy pięknymi widokami, najpierw musieliśmy pokonać najtrudniejsze tego dnia podejście na Diabelski Kamień (Čertovy kameny) i Zlaty Chlum. Po dojściu do restauracji zlokalizowanej tuż pod samym Diabelskim Kamieniem, niemal wszyscy ochoczo ruszyli na ten punkt widokowy. Trzeba zaznaczyć, że wejście na niego ubezpieczone jest w łańcuchowe poręcze oraz krótką drabinkę. Ta pokaźnych wymiarów wychodnia skalna oferuje ciekawe widoki. To z jej szczytu bez problemu dostrzeżemy wysokie wierzchołki Szeraka (Šerák) i Keprnika położonych w paśmie Wysokiego Jesenika, a także inne okoliczne szczyty położone w Górach Złotych.
Zdobycie Diabelskiego Kamienia nie było jedynym wyzwaniem tego dnia. Bowiem czekało nas jeszcze krótkie, ale treściwe podejście na Zlaty Chlum. Powoli, krok po kroku przybliżaliśmy się do naszego upragnionego celu i po pół godzinnej wędrówce znaleźliśmy się u stóp wieży widokowej. Oczywiście grzechem by było nie skorzystać z możliwości podziwiania pięknej panoramy, dlatego większość z nas ruszyła na jej wierzchołek. Piękne widoki rozpościerały się od Pradziada, przez Śnieżnik, Góry Złote, jez. Omuchowskie i Nyskie, kończąc się na odległym masywie Ślęży.
Nasyceni pięknym krajobrazem Sudetów, ruszyliśmy w kierunku Krzyżowego Wierchu, gdzie zaplanowana była przerwa obiadowa. To właśnie na jego szczycie znajduje się klimatyczna i urokliwa restauracja, w której to mogliśmy spróbować czeskich dań.
Niestety, wszystko co dobre kiedyś się kończy i nasza przerwa również dobiegła końca co oznaczało już tylko zejście do Jesenika. Po nieco ponad pół godzinnym marszu zawitaliśmy na rynku tego niewielkiego, ale urokliwego miasteczka i tym samym nasza wycieczka dobiegła końca. Podróż powrotna również minęła nam bardzo szybko i po 22 zameldowaliśmy się w Bielsku.

Wojciech Biłko

nasza dzisiejsza grupa u celu wędrówki

Chciałbym w kilku słowach opisać nasz ostatni górski wypad.
Wraz z Wilhelmem i Wieśkiem postanowiliśmy odwiedzić miejsca, w których nie byliśmy do tej pory. Naszym celem były przede wszystkim następujące szczyty: Słonny (płd-wsch) 668 m n.p.m., Słonny (płn-zach) 668 m n.p.m., Jaworniki 909 m n.p.m., leżące w Górach Sanocko-Turczańskich oraz Trohaniec 939 m n.p.m., Łopiennik 1069 m n.p.m. i Wołosań 1071 m n.p.m. w Bieszczadach Zachodnich.
Nocą wyjechaliśmy na wschód i po kilku godzinach dojechaliśmy do Sanoka. Zapowiadał się całkiem ładny dzień, choć według prognoz miały być przelotne opady. Wypiliśmy kawkę na stacji benzynowej i ruszyliśmy w stronę przełęczy. Serpentynami dojechaliśmy na Przełęcz Przysłup leżąca na wysokości 620 m n.p.m. Małe śniadanko i w dobrych nastrojach wyszliśmy aby zdobyć dwa szczyty o nazwie Słonny.
Trasa nie należy do najciekawszych. Jest mało widokowa. Wiedzie przez las, aż do szczytów. Dość szybko zdobyliśmy oba szczyty. Zrobiliśmy pamiątkowe zdjęcie z banerem PTT i wróciliśmy do samochodu.
Zjechaliśmy w dół serpentynami do wioski Żłobek. Spacerkiem między ostatnimi domostwami wędrowaliśmy podziwiając okolicę. Jest tam całkiem przyjemnie i ładnie. W pewnym momencie doszliśmy do lasu, gdzie ścieżka prowadziła ostro w górę. Tak doszliśmy do Jaworników 909 m. Jest najwyższym szczytem w polskiej części Gór Sanocko-Turczańskich. Nie było widoków gdyż jest zalesiony. Przez Jaworniki biegnie kontynentalny dział wód. Po powrocie do Żłobka naszą uwagę przykuła niewielka, ale piękna drewniana budowla. To XIX-wieczna Cerkiew Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Warto zatrzymać się i obejrzeć, gdy będziecie w tych okolicach.
Pogoda tego dnia była dla nas całkiem, całkiem miła. Po krótkiej rozmowie zdecydowaliśmy, iż jedziemy dalej, w Bieszczady Zachodnie, a konkretnie do wioski Lutowiska. Bardzo chciałem znaleźć się w Paśmie Otrytu i odwiedzić Chatkę Socjologa, o której słyszałem od kilku osób. Uzupełniliśmy płyny, coś przekąsiliśmy i zielonym szlakiem podążyliśmy w stronę Trohańca i owej chatki. W początkowej fazie szlaku jest kilka całkiem ładnych polanek, z których rozciąga się widok na Bieszczady. Przeważająca część szlaku wiedzie przez las. I tak dotarliśmy do Trohańca, gdzie stoi drewniany krzyż. Tradycyjnie popstrykaliśmy fotki i podreptaliśmy do socjologów. Na miejscu było cichutko i spokojnie. Odpoczywało raptem kilka osób. Sama chatka przypomina mi nieco bacówki na Krawcowym Wierchu i na Rycerzowej. Posiedzieliśmy na skraju polanki, na ławeczce dłuższą chwilę. Jest tam niezły widoczek. Nieco już zmęczeni wolnym krokiem ruszyliśmy w drogę powrotną do Lutowisk.
Udało się ! Plan na ten dzień zrealizowaliśmy w stu procentach.
Pod wieczór dojechaliśmy do Cisnej na obiadokolację a następnie do Dołżycy do gospodarstwa Zielony Ruczaj, gdzie nocowaliśmy. To bardzo ładne i przyjemne miejsce i gospodarze są tu bardzo mili. Tradycyjnie wieczorem podsumowaliśmy nasze zdobycze przy małym co nieco …
W niedzielę po śniadaniu wyszliśmy z Dołżycy, aby po około dwóch godzinach zdobyć Łopiennik. Po drodze minęliśmy pomnik stojący w miejscu dawnej greckokatolickiej cerkwi Pod wezwaniem św. Mikołaja, zniszczonej w czasie Akcji Wisła w 1947 roku. Cała trasa wiodła czarnym szlakiem przez las.
Został nam do zdobycia jeszcze jeden szczyt tego dnia, ale w ramach odpoczynku wstąpiliśmy na oranżadę do Bacówki pod Honem. Z miejscowości Żubracze wyruszyliśmy na ostatni szczyt tej eskapady. Naszym celem był Wołosań. Początkowo musieliśmy przedzierać się przez gigantyczne kałuże, a w zasadzie fragmenty zalanego szlaku. Następnie lasem szliśmy około dwie godziny do szczytu. Trasa choć prowadzi przez las, to jest zróżnicowana i ciekawa.
Po południu moczyliśmy nogi w lodowatym strumieniu we wsi Żubracze. Odpaliliśmy kuchenkę polową i zjedliśmy ze smakiem coś na kształt obiadu. Moczenie nóg w zimnej górskiej wodzie to był bardzo dobry pomysł. Lepiej się prowadziło samochód i wracało do domu. W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się przy cerkwi pw. Opieki Matki Bożej w Komańczy oraz przy cerkwi św. Onufrego w Wisłoku Wielkim.
Zadowoleni i szczęśliwi wróciliśmy do domów w niedzielę późnym wieczorem .
Dziękuję Wam Wiluś i Wiesiek !

Łukasz Lasicz

Na Łopienniku, jednym z celów tego wyjazdu

W pięknych okolicznościach przyrody obył się letni biwak PTT na Krawcowym Wierch w dniach 29-30 czerwca 2024 r. W kameralnym gronie zebraliśmy się na parkingu na Przełączy Glinka i udaliśmy się na Halę Krawcula. Chociaż dzień był upalny, dzielnie wnosiliśmy swój szpej na plecach, a trzeba przyznać, że każdy z nas miał niezły bagaż do wniesienia. Kiedy dotarliśmy na miejsce, znaleźliśmy równie kameralne miejsce na nasze namioty i rozpoczęliśmy budowanie stanowisk na nasze tymczasowe domki. Piękny i ciepły wieczór spędziliśmy na rozmowach podziwiając magiczny zachód słońca, a przy okazji na ognisku upiekliśmy pyszne kiełbaski.
Kiedy wszyscy na hali już smacznie spali, a trzeba podkreślić, że tego dnia na hali było bardzo dużo porozstawianym tymczasowych domków, my przy ognisku podziwialiśmy niebo pełne jasno świecących gwiazd.
Rano o 4:00 przeszliśmy ma drugą stronę granicy, aby zobaczyć wschód słońca, ale niestety słoneczko było zbyt leniwe, żeby wstać o czasie i tak wróciliśmy do naszych namiotów złapać jeszcze parę minut snu. Po krótkiej drzemce zjedliśmy śniadanie w pięknych okolicznościach przyrody i rozjechaliśmy się do naszych domów.
I tak minął nam biwak letni PTT i czas spędzony w kameralnym gronie. Dziękujemy Grażynce za organizację tego wydarzenia i zapraszamy naszych członków do kolejnych wyjazdów, bo wycieczki w dobrym Towarzystwie to najbardziej wartościowe spotkania ludzi kochających góry.

Przemo Waga 

kameralna grupa uczestników biwaku przy ognisku na Krawculi

Niespełna tydzień temu Grażynka rzuciła na oddziałowej stronie na Facebooku propozycję wybrania się w gronie członków i sympatyków Oddziału na film „#To_Be” o Krzysztofie Wielickim. Inaczej, niż zwykle, każdy miał się samemu zorganizować i dotrzeć na 20:30 do kina Helios.
W dniu 26 czerwca 2024 r. o godzinie 20:30, w osiem osób, zjawiliśmy się pod salą nr 2, w której zaplanowano projekcję filmu o wybitnym, polskim himalaiście. „#To_Be” to poruszający i inspirujący dokument o zmaganiach Krzysztofa Wielickiego z kolejnymi ośmiotysięcznikami zaliczanymi do Korony Himalajów i Karakorum. Archiwalne zdjęcia z górskich wypraw bohatera filmu przeplatały się z ujęciami z przydomowego ogrodu oraz ciekawymi animacjami, powodując, że świat miniony, współczesny i nieco futurystyczny, przeplatają się w tym obrazie. To autorskie kino, za którym stoi trójka twórców – Maja Pietraszewska-Koper, Grzegorz Lipiec i Szymon Felkel.
To już kolejne, wspólne wyjście członków i sympatyków Oddziału PTT w Bielsku-Białej na film o górach. Czekamy na kolejne filmy i sztuki teatralne o tematyce górskiej. Będzie okazja do nastęnego spotkania z kulturą, sztuką i… górami.

SB

część naszej grupy przed salą kinową