Oddział PTT w Bielsku-Białej

W dniu 4 czerwca 2024 r. o godz. 18.00 rozpoczęliśmy w Klubie Osiedlowym „KARPATEK” czerwcowy cykl prelekcji podróżniczo-przyrodniczych. Tym razem Ryszard Wrona, bielski pasjonat i kolekcjoner, prezes Stowarzyszenia Klub Hobbystów i Kolekcjonerów, opowiadał o kwiatach, a w szczególności o tulipanach. Nie zabrakło też informacji o słynnych holenderskich ogrodach Keukenhof.
Chciałbym serdecznie zaprosić na kolejne czerwcowe prelekcje organizowane przez Oddział PTT w Bielsku-Białej i Klub Osiedlowy „Karpatek”.

Adrian Bakalarz

w trakcie prelekcji

Troje członków nasze Oddziału: Halina, Łukasz i Paweł wybrało majowy weekend na wycieczkę górską z Oddziałem PTT w Chrzanowie. Cztery dni wędrówki pozwoliły naszym koleżance i kolegom przejść cały Główny Szlak Świętokrzyski. Zachęcamy do zapoznania się z relacją:

Długi weekend na przełomie maja i czerwca stał się znakomitą okazją do przejścia Głownego Szlaku Świętorzyskiego (GSŚ) w ramach wycieczki zorganizowanej przez Oddział PTT w Chrzanowie. Wydarzenie było tym bardziej kuszące, że umożliwiało zdobycie odznaki PTT GSŚ wędrując w doborowym towarzystwie szanownych Koleżanek i Kolegów z Chrzanowa i okolic.
Parę słów o GSŚ: liczy 94 km, rozciąga się pomiędzy miejscowościami Kuźniaki i Gołoszyce w województwie świętokrzyskim, przechodzi przez urocze miejsca, mniej i bardziej znane, wliczając najwyższe pasmo Łysicy oraz Święty Krzyż.
Wędrówka przebiegała wstęgą szos, miedzą pól nie do końca złoconych, ale za to często krętą ścieżką poprzez las Puszczy Jodłowej opisywanej przez Żeromskiego. Maszerowaliśmy w kurzu i błocie, muskani promieniami słońca, ale i podlani poprzez deszcz. Pogoda sprzyjała naszej wędrówce, mimo nieciekawych prognoz, jednak najwyższe pasmo Łysicy owiane legendami o sabatach czarownic pokazało pazurki podlewając nas obficie deszczem na podejściu ze Świętej Katarzyny i testując naszą odwagę grzmotami burzy.
W czwartek wyruszyliśmy z miejscowości Kuźniaki, gdzie każdy przyklepał „na szczęście” głaz startowy GSŚ, dalej poprzez góry Perzową (395m), Siniewską (449m), Baranią (427m), Kamień (399m) oraz Grodową (403m) do Tumlina – łącznie 24 km.
Piątek rano, dojazd dokładnie w miejsce zakończenia czwartkowego etapu i start poprzez Sosnowicę (403m), Klonówkę (473m), Diabelski Kamień (460m), aby z niego ostro w dół zejść do przełomu rzeki Lubrzanki oraz w ramach bonusu podchodzić na Radostową (451m) i dalej na Wymyśloną (415m). Tego dnia przedeptaliśmy 25 km, w tym sporo po asfalcie.
Sobota to start z Wymyślonej, zejście do Świętej Katarzyny i podejście na Łysicę w strugach deszczu. Dalej poganiani przez nadchodzącą burzę szliśmy przez Przełęcz Św. Mikołaja, Kakonin, skrajem Puszczy Jodłowej na Święty Krzyż. Po dłuższym odpoczynku zeszliśmy do Trzcianki, gdzie zakończyliśmy trzeci etap o długości 23 km.
I nadeszła niedziela, z jednej strony radość, że finisz blisko, a jednak i pewien smutek, że z każdym krokiem zbliżamy się do końca wędrówki. Czwarty, 22-kilometrowy etap z Trzcianki wiedzie poprzez góry Kobylą (393m) i Jeleniowską (533m) na Szczytniak (554m), gdzie można „legalnie” przejść przez gołoborze odchodząc od wierzchołka ok. 150m czarnym szlakiem. Ze Szczytniaka już schodzimy pasmem poprzez Wesołowkę do Gołoszyc. Ostatnie kroki aleją lipową w promieniach słońca i jeeeeest – głaz-bliźniak wyznaczający koniec (lub początek) trasy.
Sesje zdjęciowe całą grupą, w podgrupach mniejszych i większych, zależnie od licznych znajomości zawiązanych na trasie (GSŚ connecting people). Jeszcze wręczenie odznak dla osób, które przeszły całość przez p. Remigiusza Lichotę, prezesa chrzanowskiego oddziału PTT.
Jeszcze ostatni kilometr do autokaru, który powitał nas fanfarami klaksonu.

Paweł Bartoszek

P.S.
Na zbolałe stopy nie ma nic lepszego niż wieczorek taneczny – specjalność naszych chrzanowskich przyjaciół. Uwzględniając trzy takie wieczorki i szalone pląsy na parkiecie, spokojnie można doliczyć do GSŚ co najmniej 6 bonusowych, wytańczonych kilometrów i 100 km za nami.
Przy tej okazji pragnę podziękować p. Remigiuszowi Lichocie za perfekcyjnie zorganizowaną wycieczkę, za stworzenie odznaki PTT GSŚ, a tym samym umożliwienie przeżycia tej niezapomnianej przygody!

członkowie Oddziału PTT w Bielsku-Białej (Halina, Paweł i Łukasz) na finiszu Głównego Szlaku Świętokrzyskiego

W dniu 2 czerwca wybrałem się z rodzicami i Oddziałem PTT na Giewont. Była to moja pierwsza wyprawa w Tatry. Okazało się, że byłem najmłodszym uczestnikiem wyprawy. Było wyśmienicie – widoki, towarzystwo i pogoda doskonała. Pan przewodnik był fantastyczny i umiał odpowiedzieć na każde moje pytanie.
Wyprawę zaczęliśmy od spotkania na dworcu w Bielsku-Białej i po chwili jechaliśmy autobusem w stronę Tatr. Wypatrywałem z zniecierpliwieniem celu mojej podróży. Gdy dojechaliśmy już do Zakopanego, widoki były przecudne.
Maszerowanie zaczęliśmy w Dolinie Małej Łąki. Na początku szliśmy przez las, który tętnił życiem. Na pierwszej polanie za lasem zjedliśmy śniadanie. Nabraliśmy sił i ruszyliśmy dalej.
Po długiej wspinaczce dotarliśmy do Wyżniej Kondrackiej Przełęczy, którą Pan Przewodnik nazywał „herbacianą”, bo podobno górale częstowali na niej dobrą herbatą. Pierwsze wrażenia z zobaczenia Giewontu były niesamowite. I tak zaczęliśmy wspinaczkę na szczyt, najwięcej frajdy sprawiły mi łańcuchy.
Gdy dotarliśmy na Giewont, moim oczom ukazały się piękne widoki i panorama na Zakopane. Na szczycie zrobiliśmy pamiątkowe zdjęcia i po krótkim odpoczynku zaczęliśmy zejście z Giewontu, który również był po łańcuchach – ciekawostka: szlak na Giewont jest jednokierunkowy. Widoki były piękne – widziałem Świnicę i Kasprowy Wierch z kolejką.
W połowie drogi do Kużnic widziałem słodkiego jelonka, który wcinał trawę. I tak pomału kończyła się nasza wycieczka po dotarciu do Kalatówek, w których zjadłem frytki. I ani się nie obejrzałem, a byłem już w Kużnicach. Na sam koniec szybki rzut oka na Giewont i taka myśl: „ja tam byłem”.
Cała wycieczka była niesamowita!

Marek Jonkisz, 10 lat

nasza grupa pod szczytem Giewontu

30 maja 2024 r. ruszyliśmy w składzie: Irena W., Celina L., Łukasz G., Krzysztof G. i Grzegorz F. (sympatyk) w Góry Suche, nieopodal Wałbrzycha. Celem wycieczki było zdobycie kolejnego szczytu Korony Gór Polski – Waligóry (933 m), w najwyższym paśmie Gór Kamiennych – Górach Suchych i pętla zaznajamiająca ze specyfiką kultowego szlaku długodystansowego – Drabiny Wałbrzyskiej.
Startujemy z parkingu przy schronisku „Andrzejówka” . Wg szlakowskazu z Przełęczy Trzech Dolin (810 m), na Waligórę tylko 15 minut. W Internecie Góry Kamienne funkcjonują jako sudeckie Tatry. Szybko się o tym przekonujemy, bo robi się karkołomnie stromo. Wąską ścieżką z osuwającymi się kamieniami spod nóg, pomagając sobie kijami i łapiąc korzeni, na dystansie 300 m robimy 100 metrów przewyższenia – pierwsza dziś „ściana płaczu”. Na szczycie tradycyjne zdjęcia z bannerem.
Żółtym szlakiem (wreszcie trochę normalnej stromizny), a potem czarnym (przyjemny dukt leśny) idziemy do przełęczy pod Szpiczakiem. Teraz czeka nas wspinaczka na Ruprechtický Špičák (880 m). To „tylko 123 m w górę” na dystansie 400 m. Wylany pot rekompensuje szczyt. Na wierzchołku stoi wieża widokowa, z której można podziwiać spektakularną panoramę Sudetów (od Śnieżki przez Ślężę i Wielką Sowę do Śnieżnika).
Po przerwie śniadaniowej, czarnym szlakiem idziemy w kierunku drugiego szczytu pod względem wysokości Gór Suchych – Suchawę (928 m). By dostać się na przełęcz pod Kostrzyną, ścieżka bez znaków wyprowadza nas obok kolejnej góry – Czarnka (862 m) i grzechem byłoby go nie zdobyć. Oczywiście, podejście jak wszystkie w Górach Suchych – ostro w górę.
Na szczycie ładna panorama na Góry Suche.
Teraz ostatnia droga pod górę – Suchawa. Wchodzimy na klasyczny szlak Drabiny Wałbrzyskiej (cały to ponad 73 km i ok. 4000 m przewyższenia). Tu tylko 58 m przewyższenia na odcinku 205 m. Ale to Góry Kamienne i nieustanne góra – dół.
Za Suchawą zasadniczy trzon wycieczki idzie do „Andrzejówki” na chmielowy napój.
Ja skręcam na nieoznaczoną ścieżkę i sam idę do Czerwonych Skałek. Wyczytałem , że na północno-zachodnim zboczu Suchawy znajdują się porfirowe skały oraz wielkie osuwisko objęte ochroną jako pomnik przyrody nieożywionej. Wąska ścieżka schodzi prawie w pionie. Jakoś dochodzę do głazowiska. Porfirowe, czerwone skały, luźno leżące na zboczu, osuwają się z pod nóg. Robię kilka zdjęć Czerwonych Skałek, ale nie odważam się podejść pod skały – trochę mało czasu i jest niebezpiecznie.
Do samochodu wracam już łagodną ścieżką. Niestety – przy schronisku – tłumy . Żeby napić się kawy jedziemy do Świdnicy na Orlen.
Pełni wrażeń wracamy do Bielska-Białej.

Krzysztof Grygierczyk

Ruprechtický Špičák – nasza grupa na szczycie