Oddział PTT w Bielsku-Białej

Dziś w Domu Kultury im. Wiktorii Kubisz w Bielsku-Białej odbyła się gala wręczenia wyróżnień w ramach konkursu „Sukces nie zna barier 2023”, który wpisał się w część obchodów Światowego Dnia Niepełnosprawnych, organizowanego przez Urząd Miejski miasta Bielska-Białej.
Do gali finałowej zostało zakwalifikowane 17 osób, spośród których każdy otrzymał miłe upominki. Kandydaturę Sebastiana w konkursie zgłosiło Polskie Towarzystwo Tatrzańskie – Oddział w Bielsku-Białej.

SB

Sebastian Nikiel otrzymuje pamiątkowy dyplom

Niezwykle miło było zobaczyć i posłuchać opowieści naszego kolegi, Andrzeja Ziółko, który opowiedział o swojej podróży do Turcji.
Andrzej rozpoczął swoją opowieść od niezwykle atrakcyjnej Kapadocji, słynnej z niesamowitych formacji skalnych i podziemnych miast i kościołów. Nie zabrakło balonów, które urozmaicają krajobraz, a dla dysponujących nieco większą gotówką są dodatkową atrakcją turystyczną. Zobaczyliśmy też Troję odkrytą w XIX wieku przez niemieckiego archeologa-amatora Henryka Schliemanna oraz niezwykłą kaskadę białych, wapiennych tarasów w Pamukkale. Skoro mowa o Turcji, nie mogło zabraknąć Stambułu, będącego dla Europejczyków bramą Orientu. Był oczywiście Błękitny Meczet oraz Hagia Sophia – bizantyjski kościół ufundowany przez cesarza Justyniana I Wielkiego, a przekształcony później w meczet oraz inne atrakcje tego miasta.

SB

w trakcie prelekcji

Trzech członków naszego Oddziału ze Skoczowa i okolic postanowiło zmierzyć się w tym roku z „Drabiną Wałbrzyską”. Poniżej relacja z trzeciej i zarazem ostatniej wycieczki naszych kolegów z tego cyklu:

Chcieliśmy za wszelką cenę ukończyć „Drabinę Wałbrzyską” jeszcze w tym roku. Czasu pozostało nam mało. Początek grudnia przyniósł porządne opady śniegu. Ustaliliśmy, że ostatnia część naszej sudeckiej wałbrzyskiej wędrówki odbędzie się w warunkach zimowych w dniach 2-3 grudnia 2023 r. Góry w scenerii zimowej są piękne ale, i bardziej niebezpieczne.
Dojazd do Unisławia Śląskiego zajął nam znacznie więcej czasu. Warunki na drogach były ciężkie, zalegało błoto pośniegowe, sypał gęsty śnieg, i było ślisko. Na szlak ruszyliśmy zatem później, niż planowaliśmy. Wszystko było zasypane świeżym śniegiem, a szlak nie był przetarty. Byliśmy jednak przygotowani na takie warunki.
Muszę przyznać, że Park Krajobrazowy Sudetów Wałbrzyskich prezentuje się przepięknie w zimowej scenerii. Wygląda jak bajkowa kraina.
Ruszyliśmy, a naszym celem były Lesiste. Początkowo było bardzo przyjemnie, ale kiedy zaczęły się strome podejścia w śniegu po kolana, zrobiło się trudno. Rozgrzani, wolno, krok za krokiem, szliśmy przed siebie, byle do celu. W końcu patrzymy i jest tabliczka. LESISTA MAŁA (790 m) zdobyta. Nie myśleliśmy, że będzie tak trudno, a to dopiero pierwszy szczyt tego dnia. Łatwiej i całkiem szybko przebiliśmy się do LESISTEJ WIELKIEJ (854 m). Jest tam niewielka wiatka, więc zrobiliśmy sobie chwilę przerwy. Piliśmy gorącą herbatę i zagryzaliśmy gorzką, twardą czekoladę. Założyliśmy raczki i ruszyliśmy lasem przed siebie.
Śnieg mocno sypał i zbliżaliśmy się do kolejnego szczebla naszej drabiny. Było nam wesoło, bo naszym oczom ukazał się STACHOŃ (808 m). Udokumentowaliśmy jego zdobycie. Wiesiu popatrzył na mapę i swoje zapiski. Stwierdził z „bananem” na twarzy, że zbliżamy się dużymi krokami do ostatnich szczebelków drabiny. Z kolei Wiluś zapobiegawczo ocenił, że jeszcze mamy sporo do przedzierania się przez sudeckie śniegi i lepiej nie chwalić dnia przed zachodem słońca.
Czas naglił, a my w śnieg i przed siebie. Warstwa białego puchu rosła, a ośnieżone świerki wyglądały wyjątkowo. I tak zdobyliśmy WYSOKĄ (801 m). Kolejnym celem był a góra o nazwie SOKÓŁKA (800 m). Na szczycie straciliśmy trochę czasu. Nie mogliśmy znaleźć kamienia lub tabliczki z nazwą. Prawdopodobnie był pod śniegiem.
Widoków raczej nie mieliśmy. Wszystko przykrywały ciemne, śniegowe chmury. Oczywiście, lepsze to, niż padający deszcz, choć i w takich warunkach wędrowaliśmy z Wilim i Wieśkiem.
DZIKOWIEC WIELKI (836 m) to jeden z bardziej znanych szczytów w tym rejonie. Tam właśnie zmierzaliśmy. Podobno mają wybudować na nim wieżę widokową. Byliśmy już zmęczeni tym brodzeniem w śniegu, ale dotarliśmy do celu. Chwilkę porozmawialiśmy. Było trochę śmiechu i został nam ostatni szczyt tego dnia. Późnym popołudniem zdobyliśmy lub może „weszliśmy” na ŁYSE DRZEWO (757 m).
Na niedzielę został nam ostatni szczyt. Ot, taka wisienka na torcie. Wieczorem dojechaliśmy do zasypanego Mieroszowa. Tam zostaliśmy na nocleg w bardzo przyjemnej agroturystyce. Były tu bardzo fajne warunki, więc zrobiliśmy sobie kolację, po czym zjedliśmy coś słodkiego, a do tego małe co nieco. Podsumowaliśmy też zimowe zdobywanie drabiny.
Niedziela przywitała nas piękną pogodą. W takich warunkach ruszyliśmy po naszą „wisienkę”, na ostatni szczebel „Drabiny Wałbrzyskiej”. Był to przyjemny, półgodzinny spacer na NIEDŹWIADKI (629 m). Zrobiliśmy pamiątkowe zdjęcie z banerem PTT O/Bielsko-Biała. Złożyliśmy sobie nawzajem gratulacje. Było sporo radości i byliśmy dumni z siebie, a ja muszę przyznać, że nie byłem do końca pewny, czy uda nam się skończył przed końcem 2023 roku.
Czterdzieści trzy szczeble miała nasza drabina. Pokonaliśmy ponad sto kilometrów w słońcu, w deszczu i w śniegu oraz ponad cztery tysiące przewyższeń. Z takimi ludźmi gór jak Wilhelm i Wiesiek zdobędziemy jeszcze jakąś koronę lub koronkę, a może i drabinkę. Panowie dziękuję Wam, a przy okazji polecam wszystkim pętlę zwaną „Drabiną Wałbrzyską”.

Łukasz Lasicz

zdobywcy „Drabiny Wałbrzyskiej” na Dzikowcu Wielkim

Od lat grudniowy wyjazd na Siwy Wierch w Tatrach Zachodnich (1805 m n.p.m.) kończy wycieczkowy sezon Oddziału PTT w Bielsku-Białej w góry powyżej 1500 m n.p.m. Od razu należy zaznaczyć, że nie jest to wycieczka dla każdego. Tak naprawdę jest ona dla prawdziwych górskich koneserów. Nie dzieje się tak ze względu na wysokość szczytów czy trudności techniczne, ale z powodu warunków zimowych, w których nie każdy potrafi sobie poradzić. Nie każdy bowiem posiada odpowiednie doświadczenie, sprzęt (np. raki, rakiety śnieżne itd.) czy ubiór. Nie każdy potrafi brodzić po pas w śniegu mając pełną świadomość, że być może celu nie uda się osiągnąć.
2 grudnia 2023 r. wyjechaliśmy z Bielska-Białej o godzinie 4 rano. Dla wielu uczestników ten dzień zaczął się o wiele wcześniej, gdzieś w okolicy drugiej w nocy. Do dworca PKS należało na czas dojechać, a tej nocy spadło ponad 30 cm świeżego puchu. Autokar przyjechał punktualnie a jego kierowca, pan Kazimierz, został prawdziwym bohaterem tego dnia. Przejazd do Bobroveckiej Vapenicy i z powrotem do stolicy Podbeskidzia w tak ekstremalnych warunkach jakie panowały na drogach był nie lada wyczynem.
Grupę, która liczyła ponad 40 osób, w tym wiele osób młodych, co bardzo cieszy, poprowadził w swoim stylu przewodnik Jan Nogaś. W okolicy godziny 8, po wykonaniu pamiątkowego zdjęcia z oddziałowym banerem, wyruszyliśmy na szlak niebieski. Prognozy pogody zapowiadały -7°C i ciągłe opady śniegu, a tymczasem było 0°C i padał deszcz. Tak będzie przez cały dzień. Do rozstaju „Pod Babkami” (1240 m) na szlaku leżało ok. 30 cm śniegu. Ze względu na coraz trudniejsze warunki grupa się podzieliła: część postanowiła kontynuować marsz słabo przetartym szlakiem zielonym, część ruszyła dalej szlakiem niebieskim. Pierwsza grupa, po wejściu na szczyt Babki (1566 m) została zmuszona do odwrotu przez półtorametrowe zaspy uniemożliwiające dalszą wędrówkę. Grupa druga, minęła Chatkę pod Náružím i brodząc niemal po pas w śniegu próbowała dotrzeć do Sedla Predovratie. Niestety, szybko zgubiła szlak i dotarła na wierzchołek Małej Kopy (1637 m), a dopiero potem na Sedlo, z którego zawróciła do Chatki. W obu przypadkach, poza bardzo trudnymi warunkami na szlaku, był ten sam problem: słabo oznaczony szlak. Niestety, tak jest tu od lat. Może należałoby Słowakom podsunąć pomysł z długimi tyczkami do wyznaczania szlaku w miejscach, gdzie nie ma drzew.
Obie grupy spotkały się w Chatce pod Náružím. Jak co roku gościnni i przyjaźnie do nas nastawieni gospodarze przygotowali wielki gar zupy (kwaśnicy). Przy kominku można było się zagrzać i wysuszyć przemoczone ubrania (przypomnę: cały czas padał deszcz). Niebawem pojawiła się gitara i Słowacy zaśpiewali kilkanaście piosenek, w tym po polsku „Góralu, czy ci nie żal?”. Atmosfera zrobiła się naprawdę wspaniała.
Punktualnie o godzinie 15 wyruszyliśmy w drogę powrotną. Po przejechaniu 20 km, padający dotąd deszcz przeszedł w śnieg i potężna śnieżyca towarzyszyła nam aż do Bielska-Białej.

Janusz Pilszak

wycieczkę rozpoczęliśmy tradycyjnie w Bobrowieckim Wapienniku