Oddział PTT w Bielsku-Białej

W dniu 14 stycznia 2025 r. w klubie osiedlowym „Karpatek” odbyła się prelekcja pt. „Dubaj – inne spojrzenie”, przygotowana przez kolegę Bogusława Rozieckiego, który był tam na wycieczce.
W pierwszej części spotkania, omówił historię Dubaju jako niewielkiej osady i jej błyskawicznego rozwoju po odkryciu w 1966 r bogatych złóż ropy. Emir Dubaju a zarazem premier i wiceprezydent Zjednoczonych Emiratów Arabskich (ZEA) przekonał swój rząd, aby część zysków z ropy przeznaczyć na stworzenie olbrzymiej bazy biznesowo-turystycznej, którą stał się Dubaj – jako gwarancji zysków po ewentualnym skończeniu się złóż ropy. Zobaczyliśmy więc zarówno zabytki starej części Dubaju (Deira), m.in. dawny dom szejka, dawny fort obronny zamieniony w muzeum z arcyciekawą ekspozycją pokazującą warunki życia i odpoczynku rzemieślników, poławiaczy pereł, rybaków i innych.
Następnie obejrzeliśmy Dubai Mall – jeden z największych pawilonów handlowych na świecie – gdzie prócz setek sklepów, restauracji i miejsc wypoczynku szczególnie pięknie prezentowało się potężne akwarium możliwe do obejrzenia z boku jak i z podwodnego tunelu.
Prezentacja zakończyła się nocną panoramą okolic najwyższego na świecie budynku – hotelu Burj Khalifa i filmem ze wspaniałego wieczornego pokazu fontann tańczących w rytm arabskiej muzyki.

Teresa Kubik

w trakcie prelekcji

Wycieczkę rozpoczęliśmy w Soli. Szybko przeszliśmy przez Łysicę i rozpoczęliśmy żmudne podejście na Praszywkę Wielką. Kiedy dotarliśmy, zrobiliśmy zdjęcia i szybko zaczęliśmy schodzić, bo zrobiło się zimno. Nie minęło dużo czasu i po chwili rozpoczęliśmy strome podejście na Bendoszke Wielką. Na szczycie zrobiliśmy kolejne zdjęcia, po czym ruszyliśmy w stronę schroniska, w którym zrobiliśmy dłuższą przerwę obiadową.
Dalszą część wycieczki przeszliśmy już spokojnym tempem i do Rajczy dotarliśmy, mijając Mładą Horę i Hutyrów.
Łącznie zrobiliśmy 25 km w 9 godzin.

Wojciech Kuś

uczestnicy wycieczki na Bendoszce Wielkiej

Rumunia to niezwykle ciekawy i interesujący kraj. Podczas wtorkowego spotkania w Klubie Osiedlowym „Karpatek” mogliśmy się jej przyjrzeć od środka, a do wnętrza której zabrał nas Wojciech Biłko.
Naszą podróż rozpoczęliśmy po Transylwanii, zwiedzając najpiękniejsza rumuńska wioskę Rimetea. Ta niewielka miejscowość wyróżnia się charakterystyczną zabudową, która zlokalizowana jest u stup Gór Trascau. Same szczyty do najwyższych nie należą, ale jak mogliśmy się przekonać, pośród nich schowane są zamieszkałe domy kryte strzechą. Naszą podróż po malowniczej Transylwanii zakończyliśmy w jednej w najstarszej kopalni soli w Turdzie.
Drugą część opowieści o rumuńskich przygodach nasz prelegent rozpoczął od zdobywania szczytów najwyższego pasma górskiego, czyli Fogaraszy. Bezkres górskich polana przywołał we mnie sielskie wspomnienia z dzieciństwa, gdy w naszych górach było równie dziko co w Rumunii.
Ale że Rumunia to nie tylko piękne góry to mogliśmy się przekonać podziwiając zdjęcia z przepięknych średniowiecznych miast. Sybin oraz Alba Lulia to niezwykłe miasta skrywające wiele zabytkowych wąskich uliczek i kamienic, a Alba Lulia otoczona jest potężną twierdzą przypominająca swym kształtem twierdze Zamość. Tym razem za długo nie pozwiedzaliśmy miast, bo nasz prelegent zabrał nas na jedną z najbardziej malowniczych dróg, czyli trasę Trasnfogarską. Ta pięknie wijąca się droga, wspina się na wysokość 2042 m. i stanowi połączenie komunikacyjne pomiędzy północną a południową stroną Fogaraszy. Na koniec prelekcji mogliśmy popodziwiać piaszczyste plaże w Konstancy, największym mieście portowym Rumunii, a także jedne z najpiękniejszych zamków – Peles w Sinaia.
Po wysłuchaniu prelekcji w wykonaniu pana Wojtka, na pewno będę chciała pojechać i zobaczyć na żywo przynajmniej części tych miejsce które mogłam zobaczyć na zdjęciach.

Karolina G.

zaczynamy prelekcję

6 stycznia br., wykorzystując ostatnie chwile „świątecznego” czasu, wybraliśmy się w Beskid Mały. Celem był Czupel, najwyższy szczyt w tym paśmie górskim, zaliczany do tzw. Korony Gór Polski. Wyruszyliśmy rano, trochę „nietypowo”, bo ze stacji kolejowej w Łodygowicach i udaliśmy się w kierunku Biernej. Stąd, już leśną ścieżką, powędrowaliśmy przez Łysy Groń do Czernichowa. Pogoda była idealna do górskich wędrówek, jak na tę porę roku. Strome podejście z Czernichowa na Suchy Wierch i Rogacz dało się nam we znaki, lecz miłe towarzystwo, pogawędki i żarty umilały nam czas.
Czupel zdobyliśmy w krótszym czasie, niż przewidywaliśmy. Dłuższa przerwa miała miejsce w ciepłym i przyjemnym schronisku PTTK na Magurce Wilkowickiej. Na trasie były oczywiście obowiązkowe „przerwy” na wspólne zdjęcia z banerami i planowanie kolejnych wypraw górskich.
Część grupy z Magurki Wilkowickiej schodziła do Straconki, a pozostali do Wilkowic. Według wszystkich uczestników wędrówki, wycieczka ta była WYJĄTKOWO udana. Wielkie podziękowania dla Łukasza Zimnego za pomysł i plan wędrówki.

Patrycja Tomasik

uczestnicy wycieczki na najwyższym szczycie Beskidu Małego

Kolejny sezon górski pod szyldem bielsko-bialskiego oddziału PTT został oficjalnie rozpoczęty. Ponownie na Łysej Górze (655 m n.p.m.), którą niegdyś władali Wołosi, prowadząc wypas owiec, czym przyczynili się do nazwania wyżej wymienionego szczytu, poprzez wykarczowane terenu.
Na ognisko dotarliśmy różnymi szlakami. Krótszymi lub nieco dłuższymi. W mniejszych lub większych grupkach, a co po niektórzy wybrali samotne dojście. Już na miejscu powitania, uśmiechy, żarty, wspólne zdjęcia, rozmowy – wszyscy razem, wspólnie, obok siebie. O godzinie, bodajże 11.02, padła komenda do zdjęcia za 15 minut. Akademicki kwadrans dostali „spóźnialscy”. I ten o to kwadrans się nieco przedłużył. Czas spędzany w tak miłej atmosferze przestał mieć znaczenie. Zapach kiełbasek, palonego drzewa, hipnotyzująca moc ognia. Dodać do tego należy również przeróżne słodkości, które tak liczne grono wniosło na szczyt w dużej ilości. Poziom cukru mógł skoczyć dość mocno do góry…
Koniec końców jednak do pamiątkowego zdjęcia się ustawiliśmy. I po nim rozpoczął się proces końcowy ogniska. Ludzie powoli, w mniejszych grupkach, odchodzili. Część udała się na Magurkę Wilkowicką. Część ruszyła w kierunku domu. W końcu i nasza grupka postanowiła zdobyć Magurkę. Zanim jednak ruszyliśmy chwila zastanowienia, wszakże trzeba ugasić ognisko. Propozycje poważne i niepoważne. Sytuację uratował Tomasz deklarując, że dopilnuje wszystkiego. Dziękujemy!
Ruszyliśmy wybierając czerwony szlak. Wesoło, w grupce, prowadząc rozmowy, wspominając o czasach przeszłych, planując chwile przyszłe. Droga minęła szybko. Nadzwyczaj szybko. Na Magurce Wilkowickiej (909 m n.p.m.) wstąpiliśmy do schroniska, które przeżywało jednak oblężenie. Po około 2 minutach padła decyzja – wychodzimy na zewnątrz, siądziemy na ławkach. Nastąpił poczęstunek ciastem, po czym padła kolejna decyzja – udajemy się do Chatki pod Magurką. Po kilku minutach cel został osiągnięty.
Dosiedliśmy się do już biesiadujących tam osób. Zamówiliśmy co nieco do spożycia, coś do picia, coś do zjedzenia. Dołączyliśmy do odśpiewania gromkiego „100 lat” jednemu z solenizantów. Początkowo nieznajomego. Na koniec jednak okazało się, że to kolega jednej z naszych koleżanek.
Pora w końcu ruszyć. Wyszliśmy na zewnątrz. Czas na kolejne pamiątkowe zdjęcie. Ale wokół nikogo… W altance, przez okno jednak pewien turysta fotografował albo panoramę gór, albo biegające nieopodal beztrosko konie… Jedno spojrzenie Joli i jeden jej uśmiech wystarczyły… Fotograf z uśmiechem na twarzy chwilę później był już przy nas. Zdjęcie zostało wykonane, za co nieznajomemu podziękowaliśmy.
Ruszyli dalej. Kolejne osoby udały się w swoim kierunku. Grupka po raz kolejny zmalała. Ostatni już raz tego dnia. Wędrowaliśmy w kierunku Rogacza (828 m n.p.m.), by osiągnąć kolejny cel – Chatkę na Rogaczu. Miejsce wydające się być ładnym, urokliwymz o swoim charakterze. Tutaj również co nieco wesołości. Dwóch młodych panów z tejże oto grupki zapragnęło być jeszcze młodszymi. Usiadło i ruszyło. Wpierw nieśmiało, lecz z czasem z coraz większą odwagą. Aż huśtanie osiągnęło apogeum. Padło z ich ust radosne „łooooooooooo”. Następnie wartę przejęły dziewczyny, przechodząc przez podobne fazy „huśtawkowania”.
I tu już następuje ostatni etap dzisiejszej wycieczki. Po raz kolejny ruszyliśmy w dół. Po raz kolejny czerwonym szlakiem. W kierunku Stalownika. W pewnej chwili słyszymy trzask i szorowanie. Ktoś postanowił sprawdzić jak narty sprawują się na mieszaninie śniegu i kamieni. Wywrotka. Wpięcie nart. Ruszył. Wywrotka. I tak jeszcze 2 lub 3 razy, zanim góra wyciszyła dźwięki. A my dotarliśmy do kresu naszej wędrówki.
Dziękujemy wszystkim za przybycie w tak licznym gronie (na ognisku zjawiło się około 40 osób), za czas spędzony w tak cudownej atmosferze. Oby kolejne nasze spotkania w nadchodzącym sezonie były takie, jak to dzisiejsze. Pozdrawiamy wszystkich członków i sympatyków PTT O/Bielsko-Biała!

Łukasz Zimny

sezon rozpoczęliśmy tradycyjnie na Łysej Górze

Tradycyjnie już w ostatni dzień starego roku wyruszyliśmy różnymi szlakami, by spotkać się przy ognisku pod Klimczokiem, spędzić razem czas, powspominać i oczywiście złożyć sobie życzenia noworoczne. Część z nas idąca od strony Szyndzielni zaliczyła szczyt Klimczoka, by przy pięknej pogodzie i znakomitej widoczności nacieszyć oczy Tatrami oraz podejść pod miejsce naszego pierwszego „Pożegnania roku na Klimczoku” zainicjowanego przez naszego współtowarzysza wędrówek Tadzia Budnego. Tadek już czekał niczym strażnik tego miejsca, chętny do zdjęć z banerem PTT, ale zejść do nas na wspólne ognisko nie chciał. Tym razem oprócz tradycyjnego ogniska pod schroniskiem, czekała nas przemiła niespodzianka. Nasz przewodnik Witek Kubik i jego żona Terenia postanowili uczcić z nami, niczym z rodziną 50 rocznicę swojego ślubu. Strzeliły przyniesione przez jubilatów szampany, a my zaśpiewaliśmy „STO LAT” i ruszyliśmy z gratulacjami oraz życzeniami. Kiełbaski, łakocie, zimne ognie, wesołe rozmowy … Bardzo miło minął nam ten wspólnie spędzony czas.
Ze starego roku zachowajcie tylko dobre wspomnienia, a w nowym roku życzmy sobie wszelkiej pomyślności, zdrówka i sił na zmierzenie się z kolejnymi górskimi wyzwaniami.

Z tatrzańskim pozdrowieniem GŻ

Uczestnicy tegorocznego pożegnania prawie w komplecie