Oddział PTT w Bielsku-Białej

Choć tegoroczna wiosna nie rozpieszczała nas ciepłą i słoneczną aurą, a za oknami częściej można było zobaczyć pochmurne niebo, to jednak pomimo tych przeciwności losu, w końcu dopisała nam pogoda. Już niemal od samego początku mogliśmy podziwiać panoramę Tatr z łopuszczańskich polan, ale za nim na nie dotarliśmy, swoją wędrówkę rozpoczęliśmy spod Tichnerówki czyli Domu Pamięci księdza Józefa Tischnera. Ksiądz Józef, swoje dzieciństwo spędzał w Łopusznej, a po przyjęciu święceń kapłańskich, stał się znany miedzy innymi ze swoich kazań, które wygłaszał w gwarze na polanie Rusnakowej w Kaplicy Matki Boskiej Królowej Gorców. Oprócz tego w Łopusznej znajduje się cenny zabytek architektury drewnianej, kościół pw. Świętej Trójcy i św. Antoniego Opata z XV w. Jego najcenniejszym wyposażeniem jest gotycki ołtarz z 1460 roku, uznawany za najlepiej zachowane dzieło rzeźbiarskie Małopolski. Ponadto w tej samej miejscowości znajduje się Dwór Tetmajerów z końca XVIII w., którym obecnie mieści się filia Muzeum Tatrzańskiego. Choć Łopuszna to nie wielka miejscowość, to przed wyjściem w pobliskie Gorce, warto zwiedzić i zobaczyć jej ciekawe zakątki, by na chwile pochylić się nad ich ciekawą historią.
Z Łopusznej dość szybko dotarliśmy do Zarębka Wyżniego, przysiółka tej miejscowości, będącego pozostałością po osadnictwie wołoskim. Z tego miejsca dalej ruszyliśmy niebieskim szlakiem na Bukowinę Waksmundzką (1103m n.p.m.), podziwiając najwyższy szczyt Gorców – Turbacz (1310m n.p.m). Po dotarciu na podszczytową polanę, zrobiliśmy sobie dłuższą przerwę. Nie było bowiem powodu, dla którego musieliśmy się spieszyć, bo kolejny raz naszym oczom ukazała się okazała panorama Tatr. Nasyceni pięknymi widokami nie pozostało nam nic innego jak tylko przyjemna wędrówka grzbietem Miejskiej Góry (1143m n.p.m.) i Bukowiny Obidowskiej (1039m n.p.m.). Wędrując, mogliśmy jeszcze popodziwiać ostatnie okazy krokusów, a zwieńczeniem tej wędrówki, była przerwa w klimatycznej kolibie na Łapsowej Polanie. Ta nie wielka drewniana chata, znajduje się z dala od popularnych gorczańskich szczytów, to jednak warto do niej zajrzeć, bo widoki spod koliby zapierają dech w piersiach, a jej wnętrze koi wszelkie dolegliwości po dłuższej wędrówce.
Po dłuższej przewie w górskiej chacie, spakowaliśmy plecaki, zrobiliśmy pamiątkowe zdjęcie i ruszyliśmy w kierunku Klikuszowej, w której to zakończyliśmy naszą wędrówkę gorczańskimi szlakami.

Wojtek Biłko

uczestnicy wycieczki w Gorce

W sobotni poranek, 29 kwietnia, spotkaliśmy się na dworcu PKS w Bielsku-Białej, aby zacząć naszą przygodę z górami Słowacji. Prognoza pogody nie była zbyt optymistyczna, ale jak zwykle wszyscy byli przygotowani na inną ewentualność, niż kochane słoneczko.
Po sprawdzeniu obecności przez przewodnika Jana Nogasia, wyruszyliśmy punktualnie o 6:30 z Bielska-Białej do miejscowości Rajec-Dubova na Słowacji. Na miejscu przywitała nas sympatyczna i uśmiechnięta grupa słowackich turystów z Klubu Slovenských Turistov Lietavská Lúčka, z którą od kilku dobrych lat spotykamy się na górskich wycieczkach, wraz z przewodnikiem Tiborem.
Po około 2 godzinach wędrówki zielonym szlakiem, doszliśmy do Chaty pod Žibridom, skąd od samego szczytu dzieliło nas kilka minut drogi. Aby wejść na wierzchołek Žibrida (867 m n.p.m.), musieliśmy wspinać się po ostrych krawędziach skał wapiennych oraz wspomagać się łańcuchami. Widok ze szczytu był nieziemski, tym bardziej, że widoczność była bardzo dobra. Dzięki słowackiemu przewodnikowi dostrzegliśmy w oddali ruiny zamku Lietava, Małą Fatrę, Beskidy Morawsko-Śląskie oraz inne pasma górskie rozciągające się na terenie Słowacji.
Žibrid to najwyższy szczyt w grupie górskiej Sulowskich Skał, w górach Strażowskich na Słowacji. Sulowskie Skały swą nazwę zawdzięczają miastu Sulov, położonemu nieopodal Żyliny. W Górach Strażowskich występuje wiele ciepłych źródeł, które przyczyniły się do powstania znanych uzdrowisk, takich jak Trenczyńskie Cieplice czy Rajeckie Cieplice.
Na szczycie zrobiliśmy, oczywiście wraz z grupą słowacką, wspólne pamiątkowe zdjęcie oraz wpisaliśmy się do pamiątkowej księgi wejść. Szlak był dość ciekawy, ponieważ prowadził między ogromnymi, wapiennymi skałami, potocznie nazwanymi „słowackimi Dolomitami”. Krótki odpoczynek miał miejsce pod nietypową skałą wapienną w kształcie naszej „maczugi Herkulesa” w Jurze Krakowsko-Częstochowskiej. Tam wszyscy wspólnie wykonaliśmy zdjęcie.
Schodząc żółtym szlakiem, słońce schowało się za deszczowe chmury i niestety, rozpadało się na dobre.
Na parkingu czekał na nas dzielny kierowca, pan Anatol, który podwiózł nas pod szlak prowadzący na zamek Lietava. Słowacki przewodnik Tibor poprowadził nas przez las, dość stromym podejściem (około 40 min.), pod ruiny zamku.
Zamek Lietava został zbudowany w XIII w. i położony jest na wysokości 635 m n.p.m. Pierwszym właścicielem zamku był ród Balassów, później Zygmunt Luksemburski, a ostatnim był Jerzy VII Thurzo. Od tego czasu, czyli 1621 roku, zamek popadał w ruinę. Od 2003 r. zamek został objęty opieką konserwatorską i od tego czasu prowadzone są prace naprawcze.
W czasie wolnym, w małej restauracji zamkowej niektórzy zamówili ciepłą kawusie i herbatę, a inni zimne piwko. Wychodząc z zamku, jak za dotknięciem zaczarowanej różdżki, zaświeciło słoneczko. Powrót na parking był przyjemną koniecznością – niestety. Na polanie z panoramą na zamek Lietava pożegnaliśmy się z naszymi słowackimi towarzyszami, życząc sobie nawzajem bezpiecznego powrotu do domu.

Gabriela Klimek

ze słowackimi turystami na Žibridzie