Oddział PTT w Bielsku-Białej

W sobotę, 8 października 2022 r. odbyło się II posiedzenie Zarządu Głównego PTT. Oddział bielski reprezentowała Martyna Ptaszek-Pabian, łącząc się online z zebranymi w krakowskiej siedzibie.
Nowy zarząd rozpoczął obrady od podstawowych spraw organizacyjnych dotyczących obowiązujących w PTT przepisów i zasad oraz sposobu komunikacji. Zostały powołane komisje zadaniowe, w których członkowie ZG PTT będą pracować w trakcie trwania kadencji. Szczegółowe plany prac komisyjnych zostaną przygotowane do końca roku.
Podczas drugiego posiedzenia ZG PTT tej kadencji nie mogło zabraknąć spraw finansowych, które w obliczu kryzysu i wzrostu cen wymagają głębszej analizy i decyzji w gronie Prezydium. Wielkimi krokami zbliża się również wyjątkowa rocznica: 150-lecie PTT. ZG XII kadencji kontynuuje przygotowania do obchodów rocznicowych, które nabierają tempa. Jest to spore wyzwanie logistyczne i organizacyjne, a samo wydarzenie ważne i szczególne. Również 31. tom „Pamiętnika PTT” będzie pod tym względem wyjątkowy.
Nowy Zarząd to także nowe wyzwania i pomysły. ZG PTT chce być obecny w mediach społecznościowych, służyć wsparciem oddziałom i działać w zakresie zwiększenia integracji członków naszego Towarzystwa. Najbliższa okazja do międzyoddziałowych spotkań będzie już w styczniu 2023 r. kiedy to, po długiej covidowej przerwie, wracamy do naszych, tradycyjnych Zimowych Spotkań PTT. Pierwszego dnia, tj. w piątek 20 stycznia 2023 r. odbędzie się kolejne zebranie ZG PTT XII kadencji.

Martyna Ptaszek-Pabian

w trakcie posiedzenia ZG PTT

Z Bielska-Białej wyruszamy o 4 rano. W autokarze, grupę 44 osób wita przewodnik Grzegorz, przedstawiając w skrócie drogę przejazdu oraz trasę po górach. Ponieważ jest bardzo wczesna pora, kończąc, życzy nam przyjemnych snów. Nawet nie wiemy, kiedy wsiada drugi przewodnik Jędrek.
Przez Żywiec i Korbielów wjeżdżamy na Słowację, a przed godziną 8 dojeżdżamy do parkingu Popradské Pleso. Niestety, wita nas drobny deszczyk.
Drogą asfaltową, pnącą się w górę, dochodzimy do skrzyżowania szlaków obok Popradzkiego Stawu i robimy przerwę na posiłek. Następnie ruszamy w górę, najpierw niebieskim szlakiem prowadzącym równocześnie na Rysy i Koprowy, a dalej czerwonym odbijamy w prawo i dochodzimy do Wielkiego Żabiego Stawu Mięguszowieckiego. Tu znowu robimy chwilowy odpoczynek z posiłkiem, bo wiatr nie pozwala na dłuższy postój. Niektórzy zakładają raczki, ponieważ od pewnej wysokości pojawił się śnieg i jest go na szlaku coraz więcej. Mokry i udeptany stwarza groźbę poślizgu. Widoczność dobra, jednak szczyty gór chwilami zasnuwa mgła.
Na wysokości 2250 m n.p.m., około godziny dwunastej, wchodzimy do ciepłej i bardzo przytulnej w tych prawie zimowych warunkach, Chaty pod Rysami.
Tu przewodnicy informują, że w związku z trudnymi warunkami na tej wysokości i jeszcze trudniejszymi w wyższych partiach, kończą dalszą wędrówkę.
15 śmiałków na własną odpowiedzialność podpisuje dalsze podejście na Rysy. Mają do pokonania jeszcze około 250 m. Udaje im się bezpiecznie wspiąć na szczyt i wrócić. Ich relacje z tej wspinaczki trochę się różnią, Jedni twierdzą, że mimo raków było ciężko na zejściu, inni, że szli w raczkach i dali radę. A z widocznością na szczycie było różnie.
Po dłuższym odpoczynku w chacie następuje powrót tą samą trasą. Pogoda się poprawiła, Nie pada i pojawiło się słońce, ale dalej jest wietrznie.
Spotykamy się wszyscy w schronisku nad Popradzkim Stawem (Horský Hotel Popradské Pleso). I znowu, po dłuższym odpoczynku, o 17-tej ruszamy do miejsca, skąd rozpoczęliśmy wycieczkę. W autokarze przewodnicy podsumowują wyprawę. Dziękują wszystkim za zdyscyplinowanie, a uczestnicy brawami przewodnikom za opiekę i kierowcy za bezpieczną jazdę. Pan Grzegorz informuje, że Oddział PTT w Bielsku-Białej powiększył się o jedną osobę i w sposób żartobliwy przekazuje, że otrzymanie legitymacji członkowskiej wiążę się z wykazaniem pewnej inwencji, sugerując napisanie krótkiej relacji z tej wycieczki. I to niniejszym czynię.
Przed 22 docieramy szczęśliwie do Bielska.

Oliwia Koźmińska

nad Popradzkim Plesem, po zejściu z Rysów

Mimo wczesnej śródnocnej pory punktualnie o 3.45 zebrała się cała kameralna 9-osobowa grupa uczestników wycieczki. Nasz przewodnik Jan Nogaś rozpoczął od propozycji korekty trasy, mającej na celu „ucywilizowanie” wycieczki. Nie obyło się bez negocjacji (niektórzy je przespali), na pierwszym postoju przy porannej kawie zapadła ostateczna decyzja wzbogacenia trasy o Wodospad Magurski z zakończeniem wycieczki w Banicach zamiast na Przełęczy Małastowskiej. Nasz kierowca ustawił nawigację na Falusz, Wodospad Magurski i dalej w drogę …
Po 4-godzinnej podróży dotarliśmy na parking przy wejściu na teren Magurskiego Parku Narodowego i rozpoczęliśmy spacer po przyrodniczej ścieżce dydaktycznej. Na trasie tej ścieżki mogliśmy podziwiać imponujący wielkością Wodospad Magurski, który o tej porze roku rozczarował nas nieco ilością wody. Dalej ścieżka powiodła nas na Diablą Skałę. Ta z kolei po pierwszym rzucie oka przywołała obraz Szczelińca Wielkiego. Następnie łagodnie zeszliśmy do doliny potoku Kłopotnica, gdzie na niewielkiej polance zrobiliśmy przerwę śniadaniową. Po krótkiej przerwie ruszyliśmy w kierunku grzbietu Pasma Magury Wątkowskiej. Podejście jak na Beskid Niski było dosyć strome, ale rześkie, wilgotne i chłodne powietrze sprzyjało zdobywaniu górskich szczytów. Pierwszym szczytem niewiele niższym niż Wątkowa były Kornuty. Na ich stoku znajduje się udostępniony do zwiedzania rezerwat przyrody nieożywionej. Zdradzamy tajemnicę odkrytą przez Jasia, że Kornuty po łemkowsku oznaczają uszy więc nic dziwnego, że najokazalsze skały w rezerwacie miały kształt spiczastych uszu wystających z ziemi. Oznakowaną ścieżką dotarliśmy do serca rezerwatu, gdzie można było podziwiać kilkunastometrowej wysokości wychodnie skalne. Następnie wróciliśmy na grzbiet, którym zaliczając przy okazji Magórę Jasielską dotarliśmy do Wątkowej, a następnie do szczytu Magury Wątkowskiej, gdzie można było zapoznać się z roztaczającą się panoramą. Niestety była mgła i tylko z tablicy informacyjnej dowiedzieliśmy się, że z tego miejsca można zobaczyć Tatry. Miłym zaskoczeniem były pieczątki nie tylko na każdym szczycie, ale również pod Wodospadem Magurskim i pod Diablim Kamieniem. Kolekcjonerzy pieczątek zebrali ich tego dnia aż sześć. Z Magury Wątkowskiej zaczęliśmy schodzić do Bartnego, gdzie znajduje się bacówka PTTK. Schodząc w dół spodziewaliśmy się, że mgła zamieni się w zapowiadany deszcz, a tymczasem na wysokości około 620m n.p.m. wyszliśmy z morza mgieł i przed nami zaczęły roztaczać się piękne jesienne krajobrazy Beskidu Niskiego. W bacówce byliśmy sami, ale udało się odnaleźć gospodarza, który ugościł nas kawą, herbatą, regionalnym piwem i łemkowskimi pysznymi pierogami. Warunek wejścia: buty zostawiamy na zewnątrz lub w przedsionku! To tutaj mieliśmy więcej czasu na wesołe pogawędki i zrobiła się prawie rodzinna atmosfera. Była okazja, żeby się lepiej poznać i wymienić doświadczeniami z górskich wędrówek. Czas w bacówce szybko minął i trzeba było ruszyć w dalszą drogę do Banicy, gdzie czekał na nas bus. Dotarliśmy do busa o godz. 17.30, ale okazało się, że zgodnie z obowiązującymi kierowcę zasadami możemy wyjechać dopiero o 19. W tej sytuacji udaliśmy się do gościńca w Banicy, gdzie do kawy i herbaty gospodarz serwował gratis sernik i chleb ze smalcem. O 19 wsiedliśmy do busa. W drodze powrotnej mocno padał deszcz, ale w busie było ciepło i przyjemnie. Trudno w pamięci przywołać wycieczkę, na której tak skutecznie i komfortowo uczestnicy wykorzystali czas podróży na sen. Do Bielska-Białej dotarliśmy przed północą, ale wyspani więc niektórzy spokojnie następnego dnia mogliby ruszyć na Rysy.

Grażyna Żyrek & Zbigniew Wilczek

po wyjściu z zamglonego lasu, z Wątkową i Magurą Wątkowską w tle