Oddział PTT w Bielsku-Białej

10 września 2022 roku o godzinie 8:00 rano dojechaliśmy do Zwardonia, skąd szlakiem niebieskim wyruszyliśmy w stronę Baraniej Góry. Byliśmy przygotowani na prognozowane ulewy, ale po wyjściu z pociągu byliśmy mile zaskoczeni brakiem deszczu. Zdjęliśmy kurtki i ruszyliśmy w drogę na Sołowy Wierch. Zeszliśmy do Wierchu Czadeczki, gdzie zdecydowaliśmy, że pójdziemy szlakiem i ominiemy Ochodzitą. Na przystanku autobusowym zrobiliśmy krótką przerwę regeneracyjną. Do schroniska na Przysłopie nie musieliśmy robić przerw na jedzenie, ponieważ po drodze zjedliśmy bardzo dużo ostrężyn i borówek. W schronisku zajadaliśmy się frytkami i ciastem, wbiliśmy pieczątki i wyruszyliśmy zdobyć Baranią Górę. Po dotarciu na szczyt zrobiliśmy zdjęcie z banerem i zaczęliśmy schodzić na Magurkę Wiślańską, by następnie w towarzystwie słońca dojść  do Malinowskiej Skały. Na tle Skrzycznego zrobiliśmy kolejne zdjęcie z banerem. Zaczęliśmy zejście na Przełęcz Salmopolską, a kolejną przerwę zrobiliśmy w okolicy Grabowej. Zjedliśmy po bułce i kontynuowaliśmy drogę do Chaty Wuja Toma. Wystraszeni kilkoma kroplami deszczu ubraliśmy kurtki przeciwdeszczowe by je ściągnąć po krótkiej chwili jeszcze przed Kotarzem. To był jedyny deszcz na całej trasie. Na Kotarzu spotkała nas miła niespodzianka w postaci żurku. Kiedy doszliśmy do schroniska okazało się, że bufet jest czynny do godziny 17, a my byliśmy tam o 19. Po krótkiej przerwie rozpoczęliśmy mozolne podejście na Klimczok. Kiedy doszliśmy na szczyt zrobiliśmy kolejne zdjęcie z banerem w słynnej chatce u Tadka. Zrobiło się ciemno więc wyciągnęliśmy czołówki i rozpoczęliśmy przejście na Błatnią. Po drodze podziwialiśmy gwiazdy, które po wyłączeniu czołówek było dobrze widać. Spotkaliśmy kilka niebieskich i też dłuuugich ślimaków. Po dojściu do schroniska na Błatniej zjedliśmy czekoladę i zaczęliśmy zejście do Wapienicy. Spotkaliśmy kilka Salamandr, a po zejściu przebiegliśmy się po parkingu i mogliśmy zakończyć naszą wycieczkę. Plan został wykonany z powodzeniem, w ciągu niecałych 16 godzin zrobiliśmy prawie 52 km.

Wojtek Kuś

już po zmroku na Klimczoku

Hala Łabowska przywitała nas pochmurnym niebem i uroczystościami poświęconymi Żołnierzom Niezłomnym. Ale zanim dotarliśmy na Halę Łabowską, która była głównym celem naszej wycieczki, wędrówkę rozpoczęliśmy z nieco sennej Łomnicy Zdrój. I od razu dodam, że przedrostek Zdrój, pozostał bardziej z sentymentu do dawnych lata, gdy na terenie Łomnicy rozwijała się turystyka uzdrowiskowa. Otóż ta niewielka miejscowość położona u stóp pasma Jaworzyny Krynickiej, posiada bardzo wiele źródłem wód uzdrowiskowych. Szczególnie jest to zauważalne w górnej części miejscowości, gdzie ze względu na ich mnogość, mieszkańcy mają problem z pozyskaniem słodkiej wody ze studni. To właśnie owa woda, była przyczyną powstawiania pierwszych budynków zdrojowych na początku XX w. Jednak w 1939 r., nie ze względu na wybuch II Wojny Światowej, a z powodu powodzi, zabudowania powstającego uzdrowiska zostały zniszczone przez żywioł i później już nigdy nie odbudowane. Patrząc również na pobliskie prężnie rozwijające się uzdrowiska, Łomnica została nieco zapomniana i do dziś jedynie jej dwuczłonowa nazwa przypomina o jej niewykorzystanych walorach uzdrowiskowych. Z tego też względu nie mieliśmy okazji do podziwiania żadnej uzdrowiskowej zabudowy, to też niemal od razu ruszyliśmy w kierunku Hali Łabowskiej. Początek naszej trasy wiódł żółtym szlakiem i zarazem był to najcięższy odcinek do pokonania tego dnia. Mozolnie wzbijaliśmy się pod szczyt Parchowatki i Łaziska po drodze wypatrując grzybów. Wprawionym grzybiarzom udało się dostrzec kilka sztuk, jednak tego dnia nie dane nam było, uzbierać większych ilości. Pomimo czasami dość stromych podejść, szybko dotarliśmy do schroniska na Hali Łabowskiej. Na miejscu mieliśmy zaplanowaną przerwę obiadową, ale ze względu na dość wczesną porę przybycia do schroniska, musieliśmy się zadowolić bufetem w formie śniadania. Natomiast tego dnia przed schroniskiem trwały uroczystości upamiętniające żołnierzy Polskiej Podziemnej Armii Niepodległościowców Oddziału „Żandarmeria”. Trzeba przyznać, że sama uroczystość zgromadziła sporo osób, którą uświetniły liczne poczty sztandarowe.
Po przerwie w schronisku, ochoczo ruszyliśmy czerwonym szlakiem w kierunku Rytra, zdobywając najwyższe wzniesienie tego dnia czyli Czarci Kamień (1091) zwany także Czarcim Wierchem. Wędrówka Głównym Szlakiem Beskidzkim w tej części Beskidów, niestety nie przypomina już szlaku z poprzednich lat, na którym to znajdowały się liczne punkty widokowe. Postępująca sukcesja leśna, skutecznie przysłoniła nam krajobrazy i tylko nieliczne punkty widokowe pozwalały nam dostrzec dalsze pasma górskie. Po trzech godzinach wędrówki, dotarliśmy do prywatnego schroniska Cyrla, w którym to już bez problemu mogliśmy zjeść przepyszny obiad. I chyba nie skłamie, gdy stwierdzę, że tego dnia najbardziej przypadała nam do gustu kiełbasa po Łabowsku. A co to za specjał? To już niech każdy sam spróbuje odwiedzając to klimatyczne miejsce! Natomiast otoczenie wokół schroniska mocno się zmieniło i już nie przypomina wcześniejszej chatki, to jednak jego drewniana zabudowa oraz smaczne jedzenie, tworzą niesamowity klimat. I trzeba przyznać, że widać tutaj duży wkłada gospodarzy o dbałość tego miejsca, o czym świadczy zadbane obejście, a także liczne kwiaty wokół budynku.
Po tak pełnej kulinarnych doznań przerwie, ruszyliśmy w dalszą drogę, zatrzymując się w średniowiecznych ruiny zamku w Rytrze. Sam zamek został zbudowany na przełomie XIII/XIV wieku tuż nad przełomem Dunajca. Niestety nie przetrwał próby czasu i jak wynika z zapisów historycznych, w 1657 r, podczas „potopu” został zdewastowany przez wojska sojusznika szwedzkiego, księcia Siedmiogrodu Jerzego II Rakoczego. I od razu dodam, że wstęp na ruiny zamku jest całkowicie bezpłatny wiec warto się na niego wybrać, aby móc podziwiać z niego przepiękne widoki na dolinę Popradu, znad którego piętrzą się wierzchołki pasma Radziejowej.
W końcu wszystko co piękne, kiedyś się kończy i po godz. 19.00 wyruszyliśmy w drogę powrotną do Bielska, do którego dotarliśmy przed 23.00.

Wojtek Biłko

nasza grupa pod schroniskiem Cyrla

Prognozy pogody na wycieczkę, która odbyła się 28 sierpnia, nie były obiecujące – zapowiadano deszcze i burze. Każdy z nas był jednak zaopatrzony w specjalistyczne ubrania na wypadek przewidzianych wydarzeń.
Po bezpiecznym dotarciu autokarem do słowackiej miejscowości Podsucha, która przywitała nas zachmurzonym niebem i lekkim deszczykiem, niebieskim szlakiem skierowaliśmy się na Vysne Matejko i dalej na szczyt Małej Smrekowicy. Podczas wędrówki, szare, deszczowe chmury zaczęły odsłaniać nam pierwsze promienie słońca. Od szczytu Malej Smrekovicy (1485 m n.p.m.), słońce świeciło nam aż do końca naszej wycieczki.
Malá Smrekovica (1485 m) to szczyt w grupie górskiej Wielkiej Fatry w Karpatach Zachodnich na Słowacji. Znajduje się on w głównym grzbiecie północno-wschodniej części tego pasma, między bezimiennymi szczytami o wysokości 1443 m n.p.m. (na północy) i 1368 m n.p. (drugi wierzchołek Malej Smrekovicy po południowej stronie). Szczyt i obydwa grzbiety Malej Smrekovicy porasta las. Dawniej znajdowały się na nim spore hale, obecnie jednak zarastają one lasem.
Duży, bezleśny obszar znajduje się na przełęczy między głównym szczytem Malej Smrekowicy i jej drugim, południowym wierzchołkiem. Zbudowano tutaj wojskowy ośrodek rekreacyjny z hotelem „Granit” i kilkoma innymi budynkami. W ośrodku tym jest bezpłatny parking, staw z fontanną, plac zabaw dla dzieci i boisko do siatkówki. Z osady Podsuchá doliną przez Vyšné Matejkovo dochodzi do ośrodka asfaltowa droga.
Na bezleśnym grzbiecie łączącym Malą Smrekovicę ze szczytem Skalná Alpa znajduje się drugi, należący do tego ośrodka hotel „Smrekovica”, w którym zatrzymaliśmy się na dłuższy odpoczynek połączony z posiłkiem oraz pamiątkowym, grupowym zdjęciem.
Niektórzy z nas, bardziej doświadczeni i kondycyjnie zawansowani zdecydowali się na chwilowe odłączenie od grupy, aby czerwonym szlakiem zdobyć kolejny szczyt w tym paśmie, Siprun (1462 m n.p.m.).
Schodziliśmy zielonym szlakiem do malowniczej miejscowości Nizine Matejko-Podsucha. Szlak ten był dziewiczy i nieokrzesany ludzką ręką – zielne naturalne łąki, powalone drzewa, rwący potok, salamandry plamiste, dziewięciorniki górskie… Ostatni kilometr to droga asfaltowa z przepięknymi domkami wypoczynkowymi.
Pomimo niesprzyjającej prognozy pogody, udało się całą trasę przejść suchą stopą. Dziękujemy przewodnikowi, Witoldowi Kubik za wybranie pięknie malowniczej wycieczki i ojcowską troskę o grupę.

Gabriela Klimek

na schodach hotelu pod Małą Smrekowicą

W dniu 25 sierpnia 2022 r. odbyło się Walne Zgromadzenie Członków Oddziału PTT w Bielsku-Białej, w którym wzięło udział 17 członków Oddziału. Przyjęto i zatwierdzono sprawozdanie merytoryczne i finansowe Oddziału za rok 2021.
Podczas zgromadzenia  sprawozdanie merytoryczne i finansowe przedstawił prezes oddziału Szymon Baron, ze sprawozdaniem Komisji Rewizyjnej zapoznał nas jej przewodniczący Sławomir Hałat, a o działalności Sądu Koleżeńskiego, a właściwie braku konieczności takowej, poinformował nas jego sekretarz Ryszard Hańderek.
Wyjątkowo interesująca była dyskusja nad sprawozdaniami, a w zasadzie nas bieżącą działalnością oddziału i koniecznością odnalezienia się w obecnej sytuacji, z jednej strony popandemicznej, z drugiej – związanej z nieustannie zwiększającą się inflacją i wzrostem cen.
Miłym akcentem było też wręczenie „honorowej złotej odznaki PTT z kosówką” Tadeuszowi Budnemu, który ze względów losowych nie wziął udziału w czerwcowym Zjeździe Delegatów PTT.
Ze względów kronikarskich odnotujmy, że przewodniczącym zgromadzenia był Szymon Baron, sekretarzem – Katarzyna Talik, a w skład komisji mandatowo-skrutacyjnej weszli Dorota Miarka i Jan Miarka.

SB

uczestnicy w trakcie Walnego Zgromadzenia

20 sierpnia 2022 r. odbyła się już ostatnia wycieczka górska w ramach cyklu „Ewangelizacja w Beskidach”. Tym razem naszym celem była Magurka Wilkowicka (909 m n.p.m.) w Beskidzie Małym.
Z centrum Bielska-Białej przejechaliśmy autobusem MZK nr 2 do Mikuszowic Krakowskich, skąd za czarnymi znakami ruszyliśmy w stronę Przełęczy Łysej. Następnie szlakami czerwonym i zielonym dotarliśmy na szczyt Magurki Wilkowickiej, zatrzymując się wcześniej w chacie na Magurce, gdzie wypiliśmy kawę.
Przed mszą świętą zrobiliśmy zdjęcie grupowe, a msza rozpoczęła się punktualnie w południe przy ulewie i burzy. Oprawę tym razem przygotowała wspólnota z parafii w Rychwałdzie.
W drogę powrotną udaliśmy się szlakiem czerwonym przez Rogacz, a w chatce studenckiej zrobiliśmy postój na posiłek. Do przystanku MZK Stalownik doszliśmy drogą leśną.
Do centrum Bielska-Białej wróciliśmy tak, jak przyjechaliśmy, autobusem MZK linii nr 2 o godzinie 16.
Podczas dzisiejszej wycieczki pokonaliśmy 11 km, a przy temperaturze +18°C na szlaku towarzyszyły nam deszcz, ulewa i burze.

Tadeusz Budny

nasza grupka na Magurce Wilkowickiej