Oddział PTT w Bielsku-Białej

Byliśmy w Tatrach Zachodnich

11 czerwca, wyjątkowo w sobotę, pojechaliśmy do Zakopanego: ekipa turystów i sympatyków bielskiego PTT na czele z przewodnikiem Grzegorzem Lurancem. Trasa wycieczki zakładała wykonanie zgrabnej pętli: od Kużnic przez Halę Kondratową, Przełęcz pod Kopą Kondracką, trawers pod Goryczkową Czubą, na Kasprowy Wierch i zejście Myślenickimi Turniami do Kuźnic. Tuż przed wycieczką śledziliśmy prognozę pogody – zapowiadano przelotne deszcze. W Tatrach Zachodnich zmienna pogoda nie dziwi, jednak mieliśmy nadzieję, że utrzyma się i zobaczymy słynną panoramę z Przełęczy Kondrackiej.

Wycieczkę rozpoczęliśmy z Bielska o 4 rano – zbyt wcześnie, żeby się wyspać, jednak rześkie powietrze i pustki na szlaku z Kuźnic rekompensowały brak snu. Sprawnie ruszyliśmy w stronę Hali Kondratowej, po drodze minęliśmy Hotel na Kalatówkach, który przypomina, że Tatry to nie tylko wypas owiec przez górali, ale też kawałek historii narciarstwa. Z przyjemnością zatrzymaliśmy się w schronisku na Hali Kondrackiej – czas na pierwsze lub drugie śniadanie przyniesione w plecaku lub lokalną kawę z kawałkiem piernika. W tym miejscu wspominaliśmy ze smutkiem niedawny pożar poddasza schroniska (31.05.2022). W akcji ratunkowej wzięło udział 16 zastępów straży pożarnej. Nikt nie ucierpiał, ale dach wymaga dalszych napraw. Przewodnik opowiedział nam o poprzednim groźnym wydarzeniu dla schroniska: w 1953 roku zeszła kamienna lawina i kamień ważący 15 ton wbił się w ścianę schroniska… Ruszyliśmy dalej kamienną ścieżką łagodnie pod górę w kierunku Przełęczy pod Kopą Kondracką – z nadzieją, że pogoda się utrzyma: nie padało, mgły się rozwiewały. Na trasie kilka postojów, a droga wspinała się, żeby doprowadzić nas do wyczekiwanej przełęczy. Jednak trudna do przewidzenia pogoda, okazała się zmienna: silny wiatr i mgły nie pozwoliły nacieszyć się widokami na Tatry Wysokie, Giewont, Czerwone Wierchy. Osiągnęliśmy wysokość 1863 m n.p.m. Idziemy dalej, szlak ciągnie się grzbietem, czuje się przestrzeń i wysokość, miejscami konieczność pokonania formacji skalnych, jednak ścieżka jest wystarczająco szeroka. Mgły się rozsuwają, żebyśmy mogli zobaczyć słowacką Cichą Dolinę i zalegające gdzieniegdzie łaty śniegu. Trawersujemy Goryczkową Czubę, a stamtąd mamy widok na Kasprowy Wierch. Najpierw idziemy do schroniska, potem na szczyt. Jesteśmy na wysokości 1987 m n.p.m. To tutaj dwie nowe koleżanki otrzymały legitymacje członkowskie i uroczyście zostały powitane w gronie Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego Oddział Bielsko–Biała. Z Kasprowego Wierchu nie zjechaliśmy kolejką, ale zielonym szlakiem podążyliśmy przez Turnie Myślenickie do Kuźnic. To była piękna wycieczka. Tatry nawet w wędrującej mgle budzą podziw.

eMKa

uczestnicy wycieczki na Kasprowym Wierchu

O wyprawach z PTT dowiedziałam się tzw. pocztą pantoflową. Ucieszyła mnie wizja wspólnego wypadu w Tatry z większą ekipą i doświadczonym przewodnikiem, bo to bezpieczna opcja dla takich jak ja, słabo jeszcze znających te góry. Ucieszyła tym bardziej, że w Tatrach Zachodnich byłam tylko raz i obiecałam sobie, że kiedyś tam wrócę. Udało się!
O 3:45 zbiórka na płycie dworca PKS, sprawdzenie obecności i sprawny załadunek do aż dwóch busów ze względu na dużą liczbę chętnych. Towarzyszyło nam dwóch przewodników w osobach Grzegorza i Konrada.
Program wycieczki obejmował wejście docelowo na Wołowiec, a po drodze na szczyty Grześ i Rakoń. Trasa widokowo interesująca i technicznie nietrudna, jednak należy nastawić się na spory dystans do pokonania.
Wyruszyliśmy zielonym szlakiem z Siwej Polany w stronę Doliny Chochołowskiej. Po drodze zatrzymaliśmy się na Polanie Huciska przy mapie, gdzie Grzegorz klarownie przedstawił plan wycieczki i punkty zborne. W każdym z takich punktów czekał potem na dochodzących i finalnie przeliczał grupę. Tempo marszu dostosowano do uczestników i warunków terenowych. Czuliśmy się zaopiekowani.
Pierwszy przystanek nastąpił w schronisku Doliny Chochołowskiej. Po krótkim posiłku ruszyliśmy żółtym szlakiem przez las na Grzesia (1653 m). Jak doczytałam na którejś ze stron poświęconych górom, nazwa „Grześ” pochodzi nie od imienia męskiego, a od istniejącego w gwarze góralskiej określenia „grześ” oznaczającego „grzbiet”. Po dotarciu na szczyt chwila oddechu, garść informacji od przewodników nt. widocznych wokół nas szczytów, obowiązkowe wspólne zdjęcie i dalej w drogę, w kierunku Rakonia (1879 m). W międzyczasie krajobraz znacznie się zmienił, las zastąpiła kosodrzewina, typowa na tej wysokości. Przez Rakoń przebiega granica między Polską a Słowacją. Ze szczytu rozciąga się urzekający widok, zwłaszcza na Rohacze znajdujące się po słowackiej stronie. Znów krótka przerwa na posiłek, chwila dla fotoreporterów i atak na główny cel wyprawy, czyli Wołowiec (2064 m). Kontynuując wędrówkę niebieskim szlakiem, weszliśmy ostatecznie na Wołowiec. Podejście było strome i kamieniste, wymagało zachowania wyjątkowej ostrożności tak przy wejściu jak i przy zejściu. Chwilowy spadek temperatury wymusił na nas wrzucenie na siebie dodatkowej warstwy odzieży. Jednak wysiłek został nagrodzony – wejście na Wołowiec zapewnia doskonałe widoki we wszystkich kierunkach. Widać stąd doliny Chochołowską, Rohacką i Jamnicką, Jarząbczy Wierch, Rohacze, Kasprowy Wierch, Babią Górę… można by długo wymieniać.
Powrót odbył się tą samą trasą, a po drodze zatrzymaliśmy się w schronisku na Polanie Chochołowskiej na posiłek regeneracyjny. Dzięki zgranej i zdyscyplinowanej grupie pokonaliśmy w dobrym czasie słuszną odległość 27,5 km, przy tym 1300 m w pionie, Brawo my!
Muśnięci słońcem i chcąc nie chcąc zaprzyjaźnieni z odciskami, zdrowo zmęczeni, ale szczęśliwi wróciliśmy do doliny, gdzie czekał już na nas transport do Bielska-Białej.
To była moja pierwsza wyprawa z PTT, lecz z pewnością nie ostatnia. Co z niej osobiście wyniosłam, oprócz radości obcowania z naturą i satysfakcji z pokonania własnych słabości? Przyjemność przebywania wśród ludzi, których mimo różnic łączy jedno: kochają góry, co stwarza wspólny mianownik do rozmów i nowych przyjaźni. Mnóstwo ciekawostek i użytecznych informacji. Przekonanie graniczące z pewnością, że nigdy w życiu nie zdołam wymienić wszystkich otaczających mnie wierzchołków, dolin, przełęczy i żlebów z taką precyzją i wdziękiem, z jaką czynią to przewodnicy PTT. Nadzieję, że z podobną ekipą uda się jeszcze wejść na niejeden szczyt i przy dobrych wiatrach zejść z niego bez szwanku.
Do zobaczenia na szlaku!

Marta Machałek

na szczycie Wołowca

Po drugim dniu owocnych obrad XII Zjazdu Sprawozdawczo-Wyborczego Delegatów PTT w Zakopanem, czworo delegatów z naszego oddziału w towarzystwie prezesa, aby skorzystać z urokliwych widoków i miejsc postanowiło wybrać się do dwóch dolin reglowych: Strążyskiej oraz ku Dziurze.
Wędrówkę Doliną Strążyską skończyliśmy przy malowniczym wodospadzie Siklawica. W związku z naszym apetytem na dalszą wędrówkę ustaliliśmy, że pójdziemy jeszcze do Doliny ku Dziurze. Na jej końcu czekała na jaskinia, zwana Dziurą. Rzeczywiście, w trakcie naszej eksploracji jaskini, okazało się, że w jej „suficie” jest dziura, przez którą wpada łuna świetlna. Nasza ciekawość nie znała granic, więc przy pomocy czołówki i latarek zeszliśmy w głąb jaskini. Jaskinia ta powitała nas niską temperaturą oraz wysoką wilgotnością powietrza.
Po wykonaniu kilku pamiątkowych zdjęć, wróciliśmy na parking, tym samym kończąc bardzo udaną i słoneczną wyprawę. Z bólem serca wracaliśmy zmęczeni, ale szczęśliwi do domu.

Gabriela Klimek

przed wodospadem Siklawica